Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Síða 27

Tómas Guðmundsson:
Heimsókn.
Frá gullnu víni, ljúfum perluleik
við ljóð og draum, frá rós, sem angar bleik,
þú hrekkur upp með andfælum og hlustar.
Og sjá! Það hefur hent, sem kveiðstu mest:
Hér hýsir þú í stofu þinni gest,
sem óvænt kom og köldum hrolli gustar.
Og þér finnst gestsins ásýnd stinga í stúf
við stofu þína. Hans rödd er köld og hrjúf,
og vekur hjá þér gremju, ógn og ótta.
Og langt að baki rís þín rödd og spyr:
Hví rekurðu ekki þennan gest á dyr?
Er ekki tími til að leggja á flótta?
Of seint, of seint! Þig elta augu hans.
Þú ert á valdi hins dapra komumanns.
Þú lokar þig ei framar einan inni.
Því gluggar þínir opnast upp á gátt.
Við augum þínum blasir kalt og grátt
þitt land, þín veröld, séð í fyrsta sinni.
Og aldrei fyr við augum þínum skein
í óskáldlegri birtu veröld nein.
Er furða þó þú fyndir enga línu
í hennar svip þess virði að vinna úr?
Þú varst svo heill og köllun þinni trúr,
að hún komst aldrei að í ljóði þínu.