Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Síða 71

AGNARR ÞÓRÐARSON:
Mikið voðalega á fólldð bágt
Hann opnaði fyrir henni framhurðina, og hún lagði súkkulaöi-
pakka, tösku og slæðu í sætið, áður en hún steig upp í.
— Hvert eigum við þá að fara, spurði hann með nýjan vindil í
munninum.
— Eitthvað inn fyrir bæ, sagði hún.
— Það getur ekki orðið langt, sagði hann. Ég þarf að vera kom-
inn aftur klukkan fjögur — og ekki mínútu seinna.
Hann var mjög ákveðinn á svipinn.
— O, Einar, veðrið er svo gott, andvarpaði frúin þjáningarfull.
Og það var satt, veörið var mjög gott. Sterkjusólskin og logn. Nokk-
ur léttklædd börn í hvítum sunnudagsfötum léku sér skríkjandi á
götunni, þau voru með sand og form og litla pjáturbíla og sippu-
band, og voru mjög glöð.
— 0, krakkar mínir, kallaöi frúin, passið ykkur fyrir bílunum.
Passið ykkur að verða ekki undir þeim.
En Einar gaf þeim engan gaum, hann hemlaði frá, og þau runnu
af stað. Eiginkonan hallaði sér aftur í sætinu og naut þess að vera
komin í bíltúr. Einar myndi líka hafa gott af því, hugsaði hún, að
koma svolítið út. Hann unni sér engrar hvíldar. Alltaf áfram, áfram,
meira, meira. Aldrei friður til neins. Og nú ætlaði hann enn að
bæta einni deildinni við.
En til hvers allt þetta? Til hvers? Hvers vegna máttu þau ekki
njóta lífsins eins og annað fólk? Þau, sem voru með hæstu útsvars-
greiðendum í bænum! Var nokkurt réttlæti í því?
En hún vissi af reynslu, að það var ekki til neins að tala um -
þetta við Einar. Hann varð bara önugur og leiður og baðaði út
höndunum (þessar tilgerðarlegu hreyfingar!), og hún sjálf varð
engu nær. Engu nær.