Tímarit Máls og menningar - 01.05.1947, Blaðsíða 85

MINNINGABÆKUR OG ÞJÓÐLEG FRÆÐI
75
hann Briem liafa lagzt á eitt með forlagi og prentsmiðju um að
gera þessa bók svo úr garði að hún er einhver bezt gerða bók ársins
hvernig sem á liana er litið. Myndir Jóhanns Briems eru hæfilega
rómantískar við efni kvæðanna og fara prýðilega í prentaðri bók
— en á því er oft mikill misbrestur í myndskreytingu margra ís-
lenzkra bóka frá síöustu árum. í þessari bók eru prentuð öll kvæðin
úr safni þeirra Jóns Sigurðssonar og Svends Grundtvigs, Islenzk
fornkvæði, að viðbættum nokkrum kvæðum sem birt hafa verið
annars staðar og einu sem ekki hefur verið prentað áður. Textinn
er sniðinn við hæfi almennings, öllum handritasamanburði sleppt
og ýmsum gerðum kvæðanna annaöhvort steypt saman eða aðeins
ein prentuð. 011 meðferð textans ber vott um smekkvísi og vand-
virkni. En ekki fer hjá því að sú spurn hvarfli að manni við lestur
þessarar bókar, hve lengi við eigum að bíða eftir vísindalegri heild-
arútgáfu dansa og vikivaka, útgáfu sem komið gæti í stað íslenzkra
fornkvæða og bætt úr því sem þar vantar, svo og leyst útgáfur Ólafs
Davíðssonar af hólmi, en þær liafa aldrei verið öruggar, eins og
kunnugt er. Meðan slík útgáfa er ekki til vaða þeir menn í villu og
svíma sem rannsaka vilja þessar bókmenntir og gefa út úrval þeirra
til almenningsnota.
Merkileg nýjung í íslenzkri bókagerð er ljósprentun sú á eigin-
handarriti Hallgríms Péturssonar af Passíusálmunum sem Litho-
prent hefur gefið út. Lithoprent hefur þegar fengið töluverða
reynslu í ljósprentun gamalla íslenzkra bóka, sem tekizt hefur vel,
en með þessari útgáfu er lagt út á erfiðari braut. Að vísu var á
undan gengin ljósprentun á ljóðakveri Bólu-Hjálmars, en það var
bæði minna verk og auðveldara viðfangs, þar sem um svo ungt
handrit var að ræða. En ekki veröur annað sagt en að þessi fyrsta
ljósprentun gamals handrits hafi heppnazt svo að bæði fyrirtækið
og lesendur megi vel við una. Hér skal enginn dómur á það lagður
hvort ekki mætti takast að gera enn betur, enda er slíkt ekki á færi
leikmanna, en handritið er vel læsilegt í ljósprentuninni, og mun í
flestu skyni geta komið í stað frumritsins. Hér er hafið útgáfustarf
sem vonandi á eftir að færast mjög í aukana, því að nóg er til ís-
lenzkra handrita sem æskilegt væri að ljósprentuð yrðu. Dr. Páll
E. Ólason ritar stuttan eftirmála og gerir þar grein fyrir ferli hand-