Tímarit Máls og menningar - 01.05.1948, Side 58

48
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
leyndarmálið frá beztu heimildum — japönskum blaðamanni sem
hafði litið inn í klaustrið. Sprengjan var alls engin sprengja; hún
var eins konar fíngert magnesíuduft sem ein vél hafði dreift yfir
alla borgina, og það sprakk þegar það komst í snertingu við raf-
magnsleiðslur borgarinnar. „Það merkir,“ sagði dr. Fujii, gersain-
lega sannfærður, af því að fréttirnar komu frá blaðamanni, „að
það er aðeins hægt að kasta því yfir stórar borgir, og aðeins að
degi til, þegar sporvagnar og þess háttar eru í gangi.“
Ellefta ágúst hafði herra Tanimoto unnið í fimm daga að að-
hlynningu hinna særðu í garðinum, en þá hélt hann heim að prest-
setri sínu og fór að róta þar í rústunum. Hann fann þar eitthvað af
dagbókum og skýrslum, sem færðar höfðu verið í bækur, en þær
voru aðeins sviðnar á röndunum, og hann hirti þær ásamt nokkru
af eldunaráhöldum og leirílátum. Á meðan hann var að þessu, kom
til hans stúlka, ungfrú Tanaka, og sagði honum, að föður sinn
langaði til þess að sjá hann. Herra Tanimoto hafði ástæðu til að
hata föður hennar, — fyrrverandi yfirmann við eitt eimskipafé-
lagið, alræmdan fyrir eigingirni og grimmd, þrátt fyrir góðgerða-
starfsemi sína, sem hann hélt mikið á lofti, — því að hann hafði
aðeins nokkrum dögurn fyrir sprenginguna látið þau orð falla í
margra áheyrn, að herra Tanimoto væri njósnari Bandaríkjamanna.
Osjaldan hafði hann gert gys að kristindóminum og kallað bami
ó-japanskan. Þegar sprengjan féll, hafði herra Tanaka verið á
gangi á götunni fyrir framan útvarpsstöð borgarinnar. Hann fékk
alvarleg brunasár, en gat þó gengið heim. Hann leitaði sér hælis
í byrgi Grannafélags síns og reyndi að leita sér læknishjálpar
þaðan. Vegna auðæfa sinna og alkunnra rausnargjafa bjóst hann
við því, að allir læknar í Hiroshima myndu flykkjast til sín. En
þegar enginn þeirra kom, lagði hann reiður í skapi af stað að leita
þeirra. Studdur af dóttur sinni gekk hann frá einum einkaspítalan-
um til annars, en allir voru þeir í rústum, svo að hann sneri aftur
heim að byrginu og lagðist þar fyrir. Nú var hann orðinn mjög
máttfarinn og sannfærður um að hann mundi deyja. Nú var hann
feginn að þiggja hughreystingu livaða trúarbragða sem væri.
Herra Tanimoto fór honum til hjálpar. Hann steig niður í byrgið,