Tímarit Máls og menningar - 01.05.1948, Qupperneq 82

72
TlMARIT MÁLS OG MENNINGAR
að liami gæti nokkurn tíma endurbyggt hann. Kirkja herra Tani-
motos var hrunin. og afburða lífsþrótt sinn og starfsþrek átti hann
ekki lengur til. Líf þessara sex persóna, sem voru meðal lánsömustu
íhúa í Hiroshima, mundi aldrei verða líkt því, sem áður var. Eins
og von var, voru þau ekki öll sammála i skoðunum sínum uiii
notkun kjarnorkusprengjunnar eða um reynslu sína. En eitt virtist
þéim samt vera sameiginlegt, á sama liátt og Lundúnabúum eftir
baráttu sína — hreykni af því, hvernig þau og samborgarar þeirra
höfðu tekíð þeim hörmungum, sem yfir þau dundu. Þetta keniur
vel fram í eftirfarandi kafla úr bréfi, sem herra Tanimoto skrifaði
kunningja sínum í Ameríku rétl tæpu ári eflii sprenginguna: „Það
var hryllileg sjón, sem alls staðar blasti við manni fyrsta kvöldið!
Um miðnætti lenti ég á fljótsbakkanum. Þar lá svo mikið af særðu
fólki á jörðinni, að ég varð að klofa yfir það til þess að komasl
áfram. „Afsakið,“ endurtók ég í sífellu. Ég hélt á vatnsfötu og bolla
og gaf öllum að drekka. Það reyndi að lyfta sér ögn upp og hneigja
sig um Ieið og það þáði vatnssopann. Eftir að hafa drukkið hægt
úr bollanum, rétli það mér hann aftur með innilegum þakkarorðum
og sagði sem svo: „Ég gat ekki hjálpað henni systur minni þar sem
hún lá undir rústunum, af því að ég þurfti að hugsa um móður
mína, sem var með djúpt sár hjá auganu, og það var kominn upp
eldur og við sluppum með naumindum. Sjáðu, ég er búinn að
missa heimili mitt, fjölskyldu mína, og sjálfur er ég svona særður.
En nú get ég helgað allt ininni einustu hugsjón — að hjálpa til
að vinna stríðið fyrir föðurlandið.“ Þannig runnu heitin af vörum
jjeirra, og slíkt hið sama heyrði ég jafnvel hjá konum og börnum.
Þar sem ég var úrvinda af þreytu, lagðist ég á jörðina á meðal
þeirra, en mér var ómögulegt að sofa. Morguninn eftir var margt
þeirra manna og kvenna dáið, sem ég hafði gefið að drekka kvöld-
inu áður. En mér til mikillar undrunar heyrði ég aldrei nein óp
eða hljóð, þrátt fyrir hinar miklu kvalir þeirra og þjáningar. Fólkið
dó hljóðlega, æðrulaust, án þess að kveina eða kvarta. Allt fyrir
föðurlandið!
Dr. Y. Hiraiwa, prófessor við Hiroshima bókmennta- og vísinda-
háskólann og einn af safnaðarmönnum mínum, varð í sprengjunni
undir tveggja hæða liúsi sínu ásamt syni sínum, stúdent við Tokio
V