Tímarit Máls og menningar - 01.03.1949, Síða 44

34
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Já, þeir eru búnir að lofa og lofa. Svo mörgu hafa þeir lofað, aðeins
til að svíkja, eins og við seinustu kosningar.
Dettur nokkrum í hug, að Bandaríkin sækist eftir þátttöku okkar
upp á þær spýtur, sem í loforðinu felast? Nei. Litli fingurinn var rétt-
ur þeim með Keflavíkursamningnum, nú á að taka höndina alla og
láta nokkra gullmola hrjóta um leið, og þegar þeim þóknast, taka þeir
það, sem eftir er eða eftir kann að verða.
Ég ætla ekki í þessum fáu línum að ræða þær hörmungar, sem yfir
land og þjóð kunna að dynja, ef fyrir okkur á að liggj a að gerast
aðiljar að sáttmála þessum. Það gera aðrir í bók þessari. En sárt tekur
mig og fleiri, ef þeim fáu friðarríkjum, sem enn eru í heiminum, á
nú eftir að fækka um eitt, og það af völdum manna, sem margir
hverjir hafa áður unnið ættlandi sínu vel og dyggilega, en nú sjá ekk-
ert nema rautt.
16. marz 1949.
1 Bolli Thóroddsen.
ERLA EGILSON:
Fyrsta, annað og þriðja simi
Það var ánægjulegt að vera til og vera íslendingur 17. júní árið
1944.
Aldagamall draumur þjóðarinnar hafði rætzt, með þjóðaratkvæða-
greiðslu höfðu íslendingar sýnt öllum heiminum einróma vilja sinn
um óskorað sjálfstæði.
Við hugsuðum með þakklæti til forfeðra okkar, er höfðu barizt
fyrir því, að óskin rættist, en nú voru horfnir af sjónarsviðinu. Voru
það gleðitár þeirra, er rigndi af himnum ofan þennan dag?
Vér litum björtum augum á framtíðina, það mátti eygja frið fram
undan, að vísu var erlendur her í landinu, en Bandarikin „okkar