Tímarit Máls og menningar - 01.05.1949, Blaðsíða 15

ÚR DAGBÓK MAHATMA PAPÝLI
77
borgir, risa-reykháfar á stangli til himins, svartir kolamekkir upp úr.
Lengst í burtu kollótt fjöll, sem bera við sí-mistraðan himin. Þarna hjá
árbakkanum niðri í dalnum sat Robert Börns á grasigrónum kvíavegg
yfir jórtrandi búsmala, þjakaður af brennandi þrá til fjallanna og
söng:
Við háfjöllin dvelur minn hugur og önd,
en hér er ég gestur á fjarlægri strönd.
Og hvert, sem ég leita, og hvert sem mig ber,
minn hugur til fjalianna að eilífu fer.
Svo hætti hann að syngja. Og mjaltakonan gekk til hans og kyssti
hann á kvíaveggnum. Og það varð fullt tungl, og það kom nýtt tungl,
og það tungl var orðið níu nátta, þegar hann hvarf aftur til fjallanna.
A leið okkar er krökkt af skipum. Sum liggja að fiski. Sum eru að
flýta sér þangað, sem þau halda að sé meiri fiskur. Sum eru að flytja
vörur til ókunnra þjóða. Sum að koma með vörur frá ókunnum þjóð-
um. Nú er klukkan hálf-ellefu. Það er svartamyrkur. Og við erum að
leggjast fyrir akkeri utan við dokkirnar í Leith. Endalausar ljósaraðir
í landi.
Ég var farinn að halda, að það ætlaði ekkert andlegt líf að verða á
fyrsta plássi í dag. En svo reið yfir ofurlítill lífshræringarkippur við
kvöldborðið.
Einhver: . .. Fólkið er svo trúgjarnt.
Eg: Því miður. Fólkið er bæði einfalt og trúgjarnt. Ég blygðast mín
fyrir sjálfum mér að verða að vera meðlimur í mannfélagi, þar sem
skírskotunin til hins auðvirðilega er í 99 tilfellum af 100 viss um að
sigra hverja skírskotun til hinna hærri eiginleika, þar sem sálsjúkir
skítkokkar geta gerzt leiðtogar stórra þjóða og ógnað heilum heims-
álfum til að sitja og standa eftir sínum brjáluðu taugum. Ég myndi
fyrirfara lífi mínu til þess að komast út úr þessu vitfirringahæli, ef ég
hefði einhverja von um, að skítkokkarnir og þeirra hæl-júblandi pakk
kæmu ekki á eftir.
Einhver: Hvers vegna er fólkið svona?
Ég: Vegna þess að því hefur aldrei verið kennt að hugsa, aldrei
verið innrætt að sjá eitt einasta mikilvægt fyrirbæri lífsins í réttu
Ijósi. Þetta eru andlegir krypplingar, eins konar spéspeglar, sem spegla
alla geisla frá umheiminum í vitlausum hlutföllum. Hvar eru þeir menn,