Tímarit Máls og menningar - 01.05.1949, Blaðsíða 103
EFTIR ER ENN YÐVARR HLUTUR
165
menning var lagt á metaskálarnar í sölum Alþingis og léttvægt fundiö,
hófst íslenzk þjóðernisbarátta því til bjargar, sem bjargað verður og
skal bjargað. Sérhverri íslenzkri konu ber að taka þátt í þeirri baráttu.
Látum það ekki bíða til morguns, stígum á stokk og strengjum þess heit
þegar í dag, að vér skulum aldrei bregðast íslenzkum málstað. Hver og
ein af oss á sér mörg tækfæri til að duga því máli, sem mestu varðar
nú. Látum oss vera það síbrennandi, logabjarta og lýsandi hugsjón að
vernda það, sem bezt er, raundyggast, sannast og dýpst í íslenzkri
þjóðarsál. Setjum þá hugsjón ofar öllum veraldargæðum, ofar öllum
flokkserjum og dægurþrasi, látum ásannast, að: „Það er eitt, sem oss
bindur, að elska vort land ...“ Minnumst nú orða skáldsnillingsins og
sjáandans, Einars Benediktssonar um „örlög vors fólks“, „... þegar
eigið þess sverð undir hjarta þess stóð“. Skáldið, sem trúði á þjóð sína
og þekkti köllun hennar, hlutverk hennar meðal þjóðanna, talar enn til
vor í dag með sinni djúpu speki:
„Þeirra von standi hátt. Þeirra vegur er beinn.
Þeim er veröldin opin, sem staðizt gat einn.
Það er einbúa viljinn, sem harður og hreinn,
á að hefja til vegs þessar strendur."
Og vér sameinumst um þessa ósk:
„Standi vættimar fornu um lá og um láð,
þar sem lífsverk af mikilli þjóð skyldi háð,
þar sem tindar og höf benda trú vorri og dáð
á vor takmörk — hin fjarlægu, háu.“
3. aprfl 1949.