Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 77

JOE HILL
heilann um lög mín og „ljó3“ hér inni
og laumað þeim út um rimlana, án
þess heimurinn fái hugmynd um að
þar hafi ekki allt komið í einn stað
niður . .
Það var satt. Hann skrifaði The re-
bel girl og samdi lagið við hana án
þess hann hefði aðgang að hljóðfæri.
Að áeggjan eins félaga síns orti hann
háðkvæði á móti atvinnuleysinu og
biðröðunum við súpugjafastöðvarnar
(soup lines) við lagið It’s a long way
to Tipperary. Þegar hann fékk bréf
um fjöldauppsagnir verkafólks, svar-
aði hann því til, að það ætti að útbýta
prentuðum seðlum, „a Declaration of
Moratorium“ (tilskipun um gjald-
frest), meðal atvinnuleysingjanna:
„Hér með er staðfest, að handhafi
þessa vottorðs er verkamaður, sem
ekki hefur fengið neitt að starfa, og á
því rétt á húsaskjóli leigulaust þar til
hann hefur orðið sér úti um atvinnu.
(Undirskrift) The Workers Mora-
torium Leage oj New York.“ — Þetta
kann að virðast meinlaus fyndni fljótt
á litið, en þegar betur er að gáð, er
ljóst að þetta yrði þó til nokkurs,"
skrifar hann. „Það myndi sýna fram
á, að samtökin The No-rent Leage
voru skipulögð hreyfing, en ekki
augnablikshugmynd neins einstakl-
ings. Og það myndi vera nógu óvenju-
legt til að vekja athygli almennings og
hinna fréttagírugu dagblaða.“
Aftökudagurinn var í fyrstu ákveð-
inn 30. september. En fyrir íhlutun
Wilsons forseta daginn áður vannst
þriggja vikna frestur. Joe Hill starfaði
fyrir hreyfingu sína til hinztu stundar.
Inntakið í öllum kveðjubréfum hans
og skeytum var þetta: Syrgið mig
ekki!-Skipuleggið samtök okkar! Ein-
hvern síðasta daginn sem hann lifði
orti hann og lagsetti ljóðið Do not
take my papa away, en það er ákall
gegn stríði, „dedicated to the Dove of
Peace“ (tileinkað dúfu friðarins).
Aðalritara IWW, William D. Hay-
wood, sendi hann tvö símskeyti dag-
inn fyrir aftökuna. í öðru voru þessi
kveðjuorð: „Goodbye, Bill. I will die
like a blue rebel. Don’t waste any time
in mourning. Organize.“ í hinu bað
hann vin sinn að sjá um að lík sitt yrði
flutt frá Utah: „It is only a hundred
miles from here to Wyoming. Could
you arrange to have my body hauled
to the State line to be buried? I don’t
want to be found dead in Utah.“
Barry Stavis birtir alllanga grein úr
blaði í Salt Lake City um síðasta ævi-
dag Joe Hills. Allan fangelsistímann
hafði blaðið tekið þátt í þeim tryllta
hatursáróðri sem yfirvöldin og námu-
kóngarnir í Utah efndu til. Og sá
blaðamaður, sem þannig var leyft að
heimsækja Joe Hill kvöldið fyrir af-
tökuna átti áreiðanlega það eitt erindi
að leggja sitt fram til að ljúka ofsókn-
unum eins og til hafði verið slofnað.
En þetta viðtal stakk þar óvænt í stúf,
það varð alvarleg frósögn, þar sem að-
187