Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 50

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
verður að á viS axlirnar, fossar því-
næst ofan kviSvöSvana og drynur
óaflátanlega um læri og fótleggi eins
og jökulvatn í gljúfrum.
Fimm hundruS krónur!
Sextán til átján tíma skak meS yztu
annes úti viS sjóndeildarhring líkust
ókræfum draumi um fullsælu, hrá-
slepjugir tvíþumlungar, hryggstinnir
golþorskar í dauSateygjunum,
skammir og háSsglósur, fiskifælu og
amlóSagrislingsnafnbót, rigning,
ágjöf, saltfleiSur í lófum, nokkrir
spanskgrænir koparhlunkar í vertíS-
arlok.
Fimm hundruS krónur!
„Hryggur minn hefur lengst og
hönd mín tognaS í þvílíkuin mæli, aS
nú er hún í seilingarhæS himinstjarn-
an, sem áSur var svo fjarri, aS aS-
staSa mín líktist þurrabúSarunglings,
er stendur á götunni í rigningu og
horfir gegnum glerglugga á draum-
konu sína falda hvítu í tilefni af vænt-
anlegum dansleik fíns fólks.“
. .. SkurSurinn, sem veriS er aS
grafa, hlykkjast gegnum Nýræktina,
brúnn einsog tóbakstaumur, fram
hagann og alla leiS inn á Vestri bakka
aS brunninum djúpa, sem steyptur
var á fyrra hausti. GalvaniseraSar
járnpípur frá útlandinu hafa veriS
lagSar fram meS greftrinum, múffur,
boltar og rær eru geymdar í poka
framan viS dyrnar á verkfæraskúrn-
um. Gamla dælan hjá Vinaminni ligg-
ur í brotum ofan viS veginn, fulltrúi
aldarinnar, sem nýlega er gengin fyr-
ir garS.
Engin hlífSarföt jafnast á viS til-
hlökkun, sem byggS er á fullvissu.
Hún er í senn kápa, suSvesti og stíg-
vél. Drullan í skurSinum verSur eins
og hver annar óþekktur glæpamaSur,
sem maSur les um í blöSunum, en
lætur sig annars engu varSa, regninu
veitir maSur ekki eftirtekt fremur en
klípum litla bróSur á kvöldin, þegar
maSur er lagztur uppá dívan, austan-
kaldinn meS haustéljum sínum hefur
ámóta áhrif á líkamlega vellíSan og
fregnir um hvirfilvind á Karabíska
hafinu.
Tilhlökkunin er næring. TrosiS,
harSgreiparnar og köfnunarbláu
vatnskartöflurnar renna uppi í manni
líkt og kjörréttir af veizluborSi, eSa
öllu heldur maSur verSur þeirra ekki
var, tilhlökkunin hefur útrýmt allri
umhugsun um þær, er næg magafylli
sj álf.
Hún er enn meira. Hún er hressing-
arlyf, sem sálaránægjan dælir í sí-
fellu inn í líkamann, svo aS maSur
verSur engrar þreytu var. Hún er
einnig andlegt hlífSarfat. Skammir
verkstjóranna verSa heimskuleg smá-
munasemi og nöldur útaf engu, öll
andsvör eSa réttlæting eigin afglapa
blátt áfram hlægileg, áhyggjur útaf
því, sem ekki kemur veröld mikilvæg-
isins viS. Tilhlökkunin gerir hlutaS-
eiganda ekki aSeins ónæman fyrir
hötuSu umhverfi, heldur beinlínis
240