Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Síða 27

Húsin
hann og sagöi: Gættu aö hvað þú segir. Og rétt í sama muncl kom Katrín inn.
Ciccotto yppti öxlum.
Katrín hafði meðferðis líkjör á flösku sem hún setti á borðið. Hún tók
þrjú staup út úr skáp og fyllti þau hægt, sneri sér að okkur og bauð okkur
með hispurslausu brosi að bragða á þessu. Við drukkum öll, og Ciccotto
smjattaði. Katrín lét einnig kveikja í sígarettu fyrir sig og sat þvínæst reykj-
andi og blakaði á sig lofti.
Við röbbuðum saman stundarkorn og Ciccotto stríddi henni og spurði
hvort það væri gestagangur hjá henni, úr því hún ætti bæði sígarettur og
gott vín. Katrín var enginn bjáni og lét hann ekki koma að tómum kofunum
hjá sér. Hún sat með krosslagða fætur og var ekkert lik því að vera vinnu-
kona. Eg hafði veitt því athygli, að þegar hún hafði skroppið inn í hitt her-
bergið, var hún búin að skipta um pils þegar hún kom aftur, og auk þess
höfðu varirnar fengið á sig meiri roða. Ciccotto fékk hana til að tala um það
sem á daga hennar hafði drifið og þau töluðu og töluðu. Ég hlustaði undr-
andi á hana. Katrín hlaut að hafa verið eiginkona eða frú heldri manns. Hún
talaði um það, þegar vinir komu heim til hennar, hljómsveit lék og það var
dansað öll kvöld. Við drukkum og hlógum. Ciccotto leit einu sinni í kringum
sig og tuldraði: — Ætli heyrist ekki til okkar? Katrín yppti öxlum, rjóð
orðin í framan, og sagði að enginn væri í herberginu.
Ég velti því fyrir mér hversvegna Ciccotto hefði sýnt þessa aðgætni. En nú
barst talið að húsbændunum, og Ciccotto spurði hvort ekkjan hefði gifzt aft-
ur. — Langar þig til að vita það? spurði Katrín og gerbreytti um svip. Cic-
cotto hló. Ég spurði þá hve lengi þau hefðu þekkzt, og Ciccotto byrjaði að
segja frá því. Hann horfði illkvittnislega á hana um leið og hann sagði frá.
Hann sagði, að sunnudag nokkurn, þegar húsið var autt, hefði húsmóðirin,
ekkjan, komið óforvarandis inn í þetta herbergi (Katrínroðnaðiogókyrrðist)
og komið að þeim í rúminu því arna, látið sér þó fátt um finnast, en sagt
honum að klæða sig í návist sinni, og hann hefði ætlað að gera það, en
Katrín hefði dregið sængina upp yfir höfuð honum í hitasvækjunni, afbrýðis-
söm einsog allar konur. Ég hlustaði og horfði á hann til að forðast að líta á
Katrínu, og sagði: — Og klæddirðu þig svo?
Þá var Katrínu allri lokið og hún hrópaði: — Þú! Víst klæddirðu þig. Þú
ert nógu bíræfinn, það vantar þig ekki, hvað sem öðru líður. Ciccotto hló.
Katrín fól andlitið í höndum sér.
Mér er eiður sær, að ég vildi helzt af öllu koma mér burt. En í stað þess
horfði ég á dyrnar og vissi ekki hvað segja skyldi. Ciccotto reis á fætur og
137