Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Qupperneq 29

Húsin
Svo, þegar hann kom, röbbuðum við saman um þetta allt. Hann sagði mér
frá því hvað afbrýðissamar konur segja og gera. Hann sagði mér, að þær
væru allsstaðar eins, gætu ekki annað en staðið við gluggana, bak við glugga-
tjöldin, ef ekki vildi betur. Ég mætti til að kynnast þeim, ungur maður hlyti
bvort sem væri að kynnast þeim. Þegar þær eru komnar á ákveðinn aldur,
sagði hann, bíða þær eftir honum að hurðarbaki einsog læður.
En nú var hann með hugann hjá tóbakskonunni sinni og langaði ekki aftur
upp til Katrínar. Hann sagði, að ég skyldi fara þangað einsamall, til dæmis
um kvöld. Mig brast kjark til þess. Ég ráfaði um fyrir neðan svalirnar á stór-
hýsinu í þeirri von að sjá Línu í einhverjum glugganum. En gluggarnir voru
lokaðir, og allan sunnudaginn sem í hönd fór héldu þeir áfram að vera lok-
aðir, en Ciccotto fræddi mig á því að á sumrin færi öll fjölskyldan ofan að
sjó. — Einnig vinnukonurnar? — Einnig þær.
Mér þótti þetta torskilið; Katrín hafði verið að rifna af afbrýðissemi, en
ekki minnzt einu orði á burtför sína viku áður en hún fór. — Svona eru kon-
ur, — sagði Ciccotto.
Hann var ekki lengur sami maður og hann hafði verið. Hann var hættur
að fara með mér um stigaganga þar sem við höfðum áður hlegið. Hann vék
ekki frá torginu, hafðist við alla sunnudaga í nánd við tóbaksbúðina. Kaup-
konan þar var eina konan sem ekki hleypti honum inn til sín. Hún talaði við
hann, jafnvel á kvöldin, úr glugganum á neðstu hæðinni, sendi hann eftir
ís fyrir sig. Þau gátu verið þögul í hálftíma og hlustað á fótatak einhverra
vegfarenda deyja út. Þessi kona hefur líklega verið nær þrítugu, en hefði
getað verið fertug, svo myndug var hún að svara fyrir sig og skipa öðrum.
Ég gat ekki tekið aftur upp fyrra líferni af sjálfsdáðum. Ég lét mér nægja
að sjá Ciccotto á verkstæðinu. Og ég fór út á göngu, hafði aflað mér nýrra
kunningja, gat enn skemmt mér, en var ekki lengur samur maður. Allir vita
hvernig er að vera heima hjá sér. Ef einhver sefur á daginn, er hann vakinn,
og ferðin að heiman til vinnu og frá vinnustað og heim er ekki lengur neitt
líf. Þetta sumar byrjaði ég, hvenær sem ég hafði stund aflögu, að ráfa einn
míns liðs um götur og torg, og um þessi öngstræti, í leit að Línu sem þó var
komin út að sjó. Einhvernveginn vonaðist ég til að sjá hana einn dag spretta
upp fyrir framan mig. Allt getur gerzt, þegar göturnar eru auðar. Ég staldr-
aði við á götuhomum.
Og svo var það nú ekki Lína ein. Ciccotto þekkti margar konur. Sú stund
kemur að þær elta þig á röndum, var hann vanur að segja. En ég var ekki
maður til að ganga upp stigana, fá þær til að tala, leita á þær, gera þær ást-
139