Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Síða 35

Viðarþjófurinn
„Á þessum slóðum sá ég hann á ferli ...“
„Þá hljótum við að finna hann hérna ...“
Þeir fóru skemmstu leið gegnum runnana. Af greinunum hríslaðist kaldur
vatnssuddi yfir höfuð þeirra. Oðru hvoru urraði illskulega í óðalsherranum.
Gabríel gekk á undan til að gera veginn greiðfærari. Allt í einu rákust þeir
á lundinn og veittu því alhygli, er þeir námu staðar, að þaðan heyrðist
mannamál.
„Heyrir þú?“ ískraði Costea gegnum samanbitnar varirnar og rétti um leið
út fingurna.
Þarna var einhver að reka nautpening og hottaði á hann í önugum tón.
Gabríel tók skyndilega þá ákvörðun að fara niður hallann út úr skóginum,
til þess að komast í veg fyrir þjófinn niðri í dalnum, meðan óðalsbóndinn
leitaði beint áfram. Maðurinn eða þjófurinn klæddur rauðbrúnum frakka, óð
forina í hné á eftir þrj óskufullum nautpeningnum, sem hann rak á undan sér,
og gat varla komizt úr sporunum, hrökk við þegar óðalsherrann stanzaði
hest sinn fyrir framan hann.
„Ertu kominn hingað til að stela, heiðinginn þinn? Eða heldur þú kannske
að faðir þinn eigi þennan skóg?“
Maðurinn sneri sér að honum náfölur í andliti. Hann hafði gisið skegg og
kringlótt augu, sem angistin skein út úr, er hann hrópaði í ákafri geðshrær-
ingu:
„Náðugi herra, berjið þér mig ekki líka!“
Óðalsherrann sneri hestinum til hliðar og hrinti manninum á vagnhjólið
og viðarhlaðann á vagninum. Hann sló tvisvar til hans með svipunni, beið
andartak, vék hestinum aðeins við, reiddi því næst svipuskaftið, sem var með
blýkúlu á endanum og sló hann með því.
Maðurinn féll fram yfir sig á hjólið.
„Nú er því lokið,“ stundi maðurinn veikt og sundurslitið. Hann hélt sér
með báðum höndum í hjólrifin, hné niður á bæði hnén ofan í leðjuna og
blóðbuna streymdi af bleikum vörum hans. Rétt í sama bili kom skógarvörð-
urinn æðandi út úr skógarþykkninu.
„Hvað er um að vera, þorparinn þinn?“ hrópaði hann ógnandi ... Svo
stanzaði hann eins og steini lostinn hjá vagninum.
„Varst það þú, Ilie? Hvað gengur á? ... Náðugi herra, þetta er Ilie Cova-
taru. En hvað hefur hann gert ...?“
„Sérðu ekki hvað hann er með?“ öskraði óðalsherrann.
„Ég sé að hann hefur hnigið niður og að augu hans eru lokuð ...“
9tmm
145