Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Síða 36

Tímarit Máls og menningar
Þeir horfðu báðir á manninn. Hann deplaði ofurlítið augunum, svo komu
grettur á andlitið. Hann var auðsjáanlega viðþolslaus af þjáningu. Blóðdrop-
arnir og orðin hrutu slitrótt af vörum hans:
„Eg hætti á það, bara í eitt skipti, en sjáðu til, guð hefur refsað mér.“
Hann beit á jaxlinn, svo hneig hann ofan í poll við veginn.
Óðalsherrann sat hreyfingarlaus á hesti sínum og skildi hvorki upp né nið-
ur í neinu. Gabríel skógarvörður heið álengdar og horfði til skiplis á drottn-
arann og þann undirokaða. Loksins tók hann ákvörðun og sneri sér til óðals-
herrans.
„Náðugi herra, ég álít réttast að ég taki hann með mér heim í kofann
minn. Eða getum við látið hann liggja hér? Hann hefur eitthvað ...“
„Gott og vel, taktu hann þá og farðu með hann þangað . ..“ sagði stór-
bóndinn í hálfum hljóðum.
Skógarvörðurinn lagði byssu og öxi frá sér á trjábol og fór því næst að
taka viðarkestina af vagninum og fleygja þeim út á vegarkantinn. Það ýrði
úr loftinu hlj óðlátlega, napurt með lamandi þunga, eins og heimsins sárasta
hryggð. Ilie Covataru lá upp við olnboga í foræðinu við veginn og stundi
þungan.
Þegar Gabríel var tilkúinn lók hann undir handlegg mannsins og lyfti hon-
um varlega upp á vagninn. Því næst hottaði hann á uxana og rak þá áfram.
„Núhú, núhú.“
Það reyndi á alla orku þessara gráleitu dýra að draga vagninn í leirleðj-
unni.
„Náðugi herra,“ sagði Gabríel í ákveðnum róm, „farið þér aftur sama veg
og við komum, ég fer til baka út á þjóðveginn og svo dálitla krókaleið.“
Uxarnir lögðu af stað út í rigningarsuddann. Þessar gæflyndu skepnur
drógu vagninn með slasaða manninum, sem lá þar algerlega magnþrota.
Óðalsbóndinn sneri hesti sínum til baka á götuslóðina, sem lá inn í dapurleik-
ann í djúpi skógarins. Þegjandi og í þungum þönkum reið hann fet fyrir fet
og kuldinn svarf svo að honum að hann stirðnaði í öllum liðamótum. Ein-
hvern veginn var hann ekki ánægður með sjálfan sig. Honum var innan-
brjósts eins og hann vildi helzt vorkenna sjálfum sér og hestinum, sem hafði
borið hann á bakinu mestallan daginn blautan og soltinn. Sjálfsagt hefði
hann orðið því feginn að mega setjast við eldinn hjá skógarverðinum og
orna sér, ef þessi ræfill, sem lá þarna á hnjánum við veginn hefði ekki komið
til sögunnar. Hvað skyldi hafa komið fyrir þennan mann? hugsaði óðals-
bóndinn. Ég barði hann þó ekki svo fantalega. Það hlýtur eitthvað að hafa
146