Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Qupperneq 37

ViSarþjófurinn
verið búið að koma fyrir hann áður. Svo reið hann hægt gegnum regnvotan
skóginn ...
Tvisvar villtist hann á leiðinni og varð sér til mikillar gremju að snúa við.
Reiði hans hjaðnaði fyrst þegar hann var kominn heim að húsi skógarvarð-
arins ... Þar stóð kerran tóm á hlaðinu og uxarnir hitu smá grastoppa á
óræktarbala við kofann.
Hann gekk inn í forslofuna og fann strax hlýjuna, sem lagði frá glóðinni á
arninum. En á gólfinu rétt við arininn lá viðarþjófurinn örmagna, uppgefinn
og ataður forarleðju.
„Já, ég kom með hann,“ sagði skógarvörðurinn, með kynlegu augnaráði.
„Hann er gersamlega magnþrota ... Hann var víst í mikilli geðshræringu
þegar við hittum hann. Hann hefur sjálfsagt átt í miklu erfiði með uxana
í dag. Gerið svo vel, náðugi herra, gangið hérna inn í stóru stofuna ...“
Óðalsherrann gekk inn í stofuna innar af palli ... Ut úr skugganum lædd-
ist hljóðlaust ógreinileg vera, — kona Gabríels —. Hún tók hönd óðalsherr-
ans og þrýsti á hana kossi. Því næst stóð hún kyrr með krosslagðar hendur
á brjósti.
„Hvar eru synir þínir, Gabríel?"
„í vinnu, náðugi herra, þeir eru trésmiðir."
Inni í stofunni var kalt og skuggsýnt. Rakalykt, ryk og brennivínsþefur
gaus á móti óðalsherranum þegar hann kom inn. Hann fór úr frakkanum og
lagði hann frá sér, gekk svo fram í anddyrið og að eldinum.
„Já, það gengur svona, hann heldur áfram að rigna í sífellu ...“ tautaði
skógarvörðurinn og horfði niður fyrir fætur sér, svo flýtti hann sér að bæta
við:
„Við slátruðum hænu ... konan mín ætlar að sjóða af henni súpu.“
A sömu stundu fann óðalsherrann til sultar og það kom vatn í munninn á
honum. Svo leit hann niður á gólfið. Hinum megin við arininn lá sjúki mað-
urinn. Hann lauk upp augunum, stórum, æðislegum, trylltum augum, og
stundi út úr sér sárt og kvalafullt:
„Guðfaðir minn, — Gabríel ... guðfaðir minn, — Gabríel ...“
„Hvað vanhagar þig um?“ spurði skógarvörðurinn, þýðri rödd og gekk
til hans.
„Guðfaðir minn, — Gabríel, gefðu mér kerti ...“
Jarðeigandanum rann kalt vatn milli skinns og hörunds: Maðurinn bjóst
við dauða sínum. Einhver óvenjuleg tilfinning, ofurlítil meðaumkvun með
hinum deyjandi manni gerði vart við sig sem snöggvast, og einhver orð voru
147