Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 43
Þórbergur Þórðarson
Björn á Reyiiivölluin
í ungdæmi mínu voru uppi menn í Suðursveit mjög frumlegir að gerð og
ólíkir því, sem fólk er flest. Við unglingarnir skemmtum okkur við að stæla
þá, herma eftir málróm þeirra, orðalag, andlitssvip, göngulag og tilburði.
Þetta lékum við í rauninni ekki í því skyni að skopast að þeim. En okkur
fannst lyfting í að bregða okkur stund og stund úr okkar eigin ham og
taka á okkur gervi þessara kryddmanna.
Einn þeirra var Björn Arason á efrabænum á Reynivöllum. Björn var
náskyldur mér. Móðir hans var Steinunn Þórðardóttir, systir Steins afa
míns, rismikil kona og reið með brennivínspela í hempuvasa sínum, þegar
hún fór í ferðalög. En Ari, faðir Björns og maður Steinunnar, var bróðir
Auðbjargar Sigurðardóttur langömmu minnar í móðurætt. Þau Ari og Stein-
unn þóltu höfðingshjón.
Björn var tæplega meðalmaður á hæð og svaraði sér að þrekleika. Hann
var siginaxla og handleggjalangur. Hann var sperrtur á fæti, hnakkaber og
sléttur af hálsi upp hnakkann. Hann hafði fallega hönd, jarpt hár, lítiö nef,
nettlegt og beint, en slútti þó lítið eitt að framan. Því var hann í eina tíð
Slútnefur kallaður. Hann hafði hátt enni og hvelft og líktist mjög enninu
á Hallgrími Péturssyni á myndinni. Björn var fríöur sýnum, með stutt al-
skegg, og svipaði eftirtakanlega til Zacharíasar Topeliusar. Ólafía Jóhanns-
dóttir kvað svo að orði, að Björn væri laglegasti karlmaður, sem hún hefði
séð á leiÖ sinni úr Reykjavík austur að Kálfafellsstaö. Björn var útskeifur
og tinaði dálítið. Hann var nokkuð skrækróma og þó hressilegur í máli,
sviphreinn og djarfur í framkomu og fór aldrei með neitt í felur, nema þegar
slátrað var á haustin. Þá vildi hann koma því undan, sem slátrað var, og
inn í hús, áður en gestir kæmu. Hann var alltaf glaður, meira að segja æringi
hinn mesti. Hann hafði gaman af að vera í krakkasolli og lék sér við börn
allt til æviloka. Hann var ölkær á yngri árum og illur við vín.
Björn hafði söfnunarnáttúru, og það, sem var matarkyns, hætti honum
137