Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 58

Tímarit Máls og menningar
„Já, ég er orðinn of gamall til að reika um veröldina, ég vinn nú verk
mitt innan dyra.“ Hann kinkaði kolli til bókaskápanna og kólíbrífuglanna.
„Hafið þér ferðazt mikið?“ spurði ég feiminn.
„Álíka mikið og Míklúkó Maklaí.“
Eg var að troða mér í frakkaermina þegar stúlkan kom fram í forstofuna.
Hún var komin í stuttan, þröngan jakka og var með hatt og hanzka. Stutt,
svört blæja yfir augum hennar gerði það að verkum, að þau sýndust blá.
Við urðum samferða, Tsjerpúnov horfði á eftir okkur úr dyrunum.
„Farðu varlega, Masja, mundu mig um það,“ kallaði hann á eftir henni,
„og vertu ekki lengi í burtu.“
„Allt í lagi,“ sagði hún án þess að snúa sér við.
Við gengum fram hjá Nikulásarvirkinu með bronsljónunum yfir hliðinu,
fórum gegnum Marinskí-trjágarðinn, þar sem ég forðum hafði hitt liðs-
foringjaefnið. Stúlkan þagði og ég líka, ég kveið fyrir því að hún færi að
tala við mig.
„Hvað þótti þér skemmtilegast að sjá?“ spurði hún loksins.
„Fiðrildið,“ sagði ég eftir dálitla umhugsun, „mér þótti bara miður, að
það skyldi vera þarna.“
„Nú, hvers vegna?“
„Af því að það er svo fallegt en varla nokkur maður fær að sjá það.“
Hún staðnæmdist fyrir framan Kirsjheim og spurði mig hvort ég mætti
fara inn í kökubúð og fá mér kókó og kökur. Ég vissi það ekki, en mundi,
að ég hafði einu sinni farið með mömmu og Gölju einmitt inn í búð Kirsj-
heims og drukkið þar kókó, svo að ég svaraði að mér væri það leyfilegt.
„Komdu þá.“
Við settumst við borð innst í búðinni, stúlkan færði til blómavasa og bað
um tvo bolla af kókó og ávaxtatertu.
„í hvaða bekk ert þú í skólanum?“
„Öðrum bekk.“
„Og hvað ertu gamall?“
„Tólf ára.“
„Ég er tuttugu og átta. Fyrst þú ert tólf ára, þá trúir þú auðvitað öllu.“
„Við hvað eigið þér?“
„Býrðu þér til leiki og segirðu sjálfum þér sögur.“
„Það gerir Pjotr Petrovítsj líka. Ég geri það ekki, því miður, ég vildi óska
að þú vildir hafa mig í þínum sögum og við gætum leikið okkur saman.“
152