Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 59

Tveir kajlar úr sjálfsævisögu
„Leikið okkur aS hverju?“ spurði ég forvitinn.
„Það veit ég ekki — Öskubusku til að mynda, eða að við værum að
strjúka frá galdrakarli. Við gætum líka búið til nýjan leik og kallað hann
„fiðrildið frá Borneo.“
„Ágætt,“ sagði ég og hugmyndaflug mitt tók að starfa, „við strjúkum út
í töfraskóginn og leitum að lindinni með lífsvatninu.“
„Og komumst auðvitað í lífshættur.“
„Auðvitað.“
„Við berum vatnið í holum lófunum,“ sagði hún og lyfti blæjunni, „og
þegar annað okkar er orðið þreytt tekur hitt við, en við verðum að fara
gætilega svo að ekkert fari til spillis af vatninu.“
„Samt munu nokkrir dopar detta niður, og þar sem þeir falla .. .“
„Vaxa stórir runnar af hvítum blómum,“ greip hún fram í fyrir mér.
„Og hvað gerum við næst?“
„Við dreypum vatninu á fiðrildið og þá lifnar það við.“
„Og verður að fallegri stúlku,“ sagði hún hlæjandi. „Jæja, nú er kominn
tími til að fara. Ég býst við að það sé farið að bíða eftir þér, fólkið þitt.“
Hún fylgdi mér alla leið að Funduklejevstræti og þar skildum við. Ég
leit aftur og sá hana beygja inn í Kresjsjatik. Hún leit líka við, brosti og
veifaði mér.
Ég sagði engum frá því heima að ég hefði farið með stúlkunni inn til
Kirsjheims, og ekki mömmu sem vildi fá að vita hvers vegna ég hefði ekki
lyst á matnum minum. En ég þagÖi og hugsaði stöðugt um þessa stúlku sem
var mér svo mikil ráðgáta.
Daginn eftir spurði ég einn piltinn úr efri bekkjunum hver þessi stúlka
væri.
„Ætlarðu að segja mér að þú hafir komið heim til Tsjerpúnovs?“
,Já.“
„Og sástu safniÖ hans?“
„Já.“
„Alltaf heyrir maður eitthvað nýtt. Stúlkan er konan hans, hún er þrjátíu
og fimm árum yngri en hann.“
Ég fór ekki að heimsækja Tsjerpúnov næsta sunnudag, hann var veikur
og hafði ekki komið í skólann í nokkra daga. Nokkrum dögum síðar spurði
mamma mig þegar við vorum að drekka teið, hvort ég hefði séð unga
konu hjá Tsjerpúnov.
Ég játaði því og roðnaði.
153