Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 63

Tveir kajlar úr sjáljsœvisögu
Hann tók úr hempuvasa sínum eintak af Kœnugarðspóstinum, fletti því
sundur og fékk skróparanum.
„Þökk fyrir, faðir.“
„Þakkaðu mér ekki, þakkaðu guði, ég er aðeins vesælt verkfæri í hans
hendi, það er hann sem hefur frelsað þig úr hlekkjum villutrúarinnar eins
og gyðingana úr landi egifta.“
Auðvitað vissi Tregubov að Olendskí skaut yfir okkur skjólshúsi, en hann
kærði sig ekki um að lenda í deilum við hann. Þegar hinn góðlyndi faðir
mætti Tregubov sýndi hann honum uppgerðarkurteisi, dálítið illgirnislegur
á svipinn. Virðuleiki Tregubovs, sem kanúka hinnar rétttrúuðu kirkju, hindr-
aði hann í að lenda í illdeilum við Olendskí. Við reyndum að færa okkur
það í nyt eftir beztu getu og það endaði með því, að við kunnum katólska
tíðagerð hetur en sumir pólsku lærisveinarnir.
„Stanisjevskí,“ sagði Olendskí, „farðu með Maríubænina.“
Stanisjevskí stóð á fætur, gyrti sig fastar, ræskti sig, leit upp í loftið og
út um gluggann og stundi loks upp:
„Ég er búinn að gleyma henni, faðir.“
„Svo að þú ert búinn að gleyma henni? Seztu. Hver kann Maríubænina?
Heilaga guðsmóöir, hvað er þetta? Vill hver sá drengur sem kann Maríu-
bænina rétta upp höndina?“
Ef enginn pólsku nemendanna rétti upp höndina gat það komið fyrir, að
rétttrúaður drengur, sem flúiö hafði undan Tregubov inn í kennslustofu
Olendskís, rétti upp hönd sína.
„Ágætt, farðu með hana,“ svo sneri Olendskí sér að pólverjunum: „og
ef guð refsar ykkur ekki, öllum saman, eigiö þið það aðeins náð hans
að þakka.“
„Komdu hingað,“ sagði hann svo við strokumanninn. Drengurinn gekk
til hans. Olendskí tók upp úr hempuvasa sínum ríkulegan skammt af sælgæti
og gaf honum, síðan tók hann í nefið, jafnaði sig fljótt og sagði uppáhalds-
sögu sína, en hún var um það þegar hann söng sálumessu í Varsjá fyrir
Chopin, en hjarta snillingsins hafði verið sent til Póllands í silfurskríni.
Að aflokinni kennslu gekk Olendskí heim til sín, í prestshúsiÖ, og stað-
næmdist oft á götunni til að klappa börnum hughreystandi á kollinn. Stóri
presturinn með brosandi augun var vel þekktur um allan Kænugarð.
Guðfræðitímarnir voru okkur óslitin skapraun. Við fögnuðum vikufríinu,
sem við fengum á föstunni til að skrifta og vera til altaris. í þeim tilgangi
völdum við einhverja kirkju í úthverfunum þar sem presturinn var ekki
157