Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Blaðsíða 78

Tímarit Máls og menningar
Jeg fanged’ dem i Dalen
og höit paa Bjergets Top,
saa bandt jeg dem ved Halen
og liængte dem saadan op.1
Nn har jeg kun mit ejet,
min Torsk at tygge paa.
Já, bedste Ven! jeg trængte
ret til at see dig nær,
”Ó, hvis vi kunde tuske“,
det er vel faae, der hængte
sig ikke, som jeg er.
som Kjöbmand Peter sang;
du kan vel sagtens huske
vor Handel mangengang;
Du vant da ikke meget,
Mit Hav og Bjerg, de lytte,
thi Sangen den er sand.
var billig vel som faae. —
Nu tænkte jeg paa Schytte,
hestemt en dygtig Mand!
Þetta sje nú inngángurinn til aS endurnía við þig það sem jeg bað þig um í
firra vor, að láta mig fá að vita höfuð atriðin af öllu því, sem Steinstrup og
Schydte, hvur um sig, hefðu skrifað Rentukamm. síðan þeír komu heím. Þú
ræður hvað þú gjerir, enn mjer er það áríðandi, og þú þekkir mig svo, að
jeg muni ekki vanhrúka það.
Nú er að minnast á Kóngsins gagn og nauðsinjar, eínsog þið síslumenn-
irnir eruð vanir að segja; eða ertu nú ekki loksins orðinn síslumaður? enn
hvað um það, berðu þig þá að verða ifirdómari á landinu og svo "háifirdóm-
ari” með tímaleíngdinni; guð gjefi þjer hamíngju, alla þína og þá sem jeg
átti að hafa með; það er líklega nóg handa eínum. góðar nætur!
Vilt’ ekki gjera so vel að spurja hann Magnús frænda minn, Eiríkson og
hann Hannes minn Arnason um lítinn hlut. Jeg er nú stundum eíns og nærri
má gjeta að velta firir mjer prestslegum vísindum og íminda mjer sona, hvað
bændur kinnu að spurja mig um, og reka mig í vörðurnar, ef til vill. Mjer
hefir þá altjend fundist vafa málið um hann Malkus vera vest og hættuleg-
ast — þú manst ettir honum Malkus — Pjetur hjó af honum eírað, og
Kristur græddi hann; enn mjer er spurn: græddi hann firir stúfinn? eða
setti á hann aptur eírað sem Pjetur hjó af? eða skapaði hann á hann nítt
eíra?
Jeg veít ekki hvað til þess kjemur, enn það er eínsog jeg gjeti nú ekki
setið á mjer að skrifa þjer fáeín erindi úr Laxdælurímum; þær eru 55!
1 Utanmáls stendur: Það gjetur vel verið, hjer ferðuðust í sumari var tveír þískir
menn, og sáu fje í Skarðsheiði og spurðu hvað það væri; filgdarmaðurinn sagði það
væri kindur. seínna reindist, þeír höfðu skrifað báðir í dagbók sína, að þeir hefðu sjeð
"Flyndere höit tilfjelds i Borgarf jorðen”.
172