Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 66

Tímarit Máls og menningar
Hlæðu en mig dauðlangar, sagði konan opineygð.
Fær hún ílugu, sagði Sveinn.
Það meira en hvarflaði að mér áðan við lestur blaðsins, svaraði konan.
Og vertu feginn meðan ég fæ ekki verri flugu.
Prófaðu, sagði Sveinn.
Viltu kosta mig í rannsókn, spurði konan.
Farðu með vélunum, sagði Sveinn háðskur. Þú hefur komizt áður í hann
krappan í háloftunum.
Ég yrði að liggja nótt í Keflavík, sagði konan. Nú geta systur manns varla
hýst einhleypan dverg. Við nokkrar héðan ættum að slá saman og fá að sitja
í birgðavélunum. En samtökin hér eru víst aðeins hjá sýklunum. Hafið þið
kanann.
Jájá, svaraði maðurinn. Við höfum allt. En okkur er bannað að umgang-
ast hann. Allir voru fluttir í nýja veiðistöð og þar fæst nógur dósamatur
en enginn selur í vök nema nálægt bröggunum og þangað má enginn fara og
kynnast hitanum. Þá yrði fjandinn laus úr eldinum af því hann kveikti eldinn
og rétti Múlagok og hann slökkti eldinn svo enginn notaði eldinn og kynntist
valdi fjandans. Við eigum að lifa saklaus á hráæti eins og önnur dýr því vitið
barst úr soðnum mat. Það er menning úr eldi helvítis sagði trúboðinn.
Sko þarna er kúgaranum rétt lýst, sagði konan. Þannig átti að leika okkur
og hefta kaupið í stríðinu en selja herliðinu rándýra vinnu. Þeir ætluðu
sjálfir að stinga mismuninum í vasann. Þá notaði ég kosningaréttinn og varð
öskureið í heilt sumar. Hvað meinar svo varnarliðið okkar með að kasta
gottiríissprengjum á eskimóarollingana þeirra. Ábyggilega strengja þeir
net yfir sundið veiða súkkulaðikúlurnar og selja. Þessi helvíti rændu kirkju-
klukkunum okkar og bræddu í þök sem blasa við íslenzkum ferðamönnum
því Gullfoss fær aðeins bryggjupláss móti kauphöllinni sagði Geiri til að
storka okkur. Og þegar hann sá kopargrænt þakið fór hann grátandi frá
borði. Eins og kopar er orðinn dýr.
Hefði honum munað meira um að stela þakinu en flugskýlinu, spurði
Sveinn. Á einni nóttu án þess kaninn sæi.
Hann ætti að skylda að skila þökunum eins og rándýru bókunum, sagði
gamla konan. Daninn hafði augun hvarvetna meðan hann gat. Hann strýkti
sjómanninn sem seldi öðrum en sínum tiltekna kaupmanni tvo fiska en lét
þjóðina éta leður undan skónum sínum og sum handrit upp á tugi milljóna.
Þetta var nú öll hagfræðin hans.
Fífl og átvögl, sagði Kristján. Nú hefur enginn lengur efni á leðursólum.
272