Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 70

Tímarit Mils og menningar
koma á loftið og velja sér slæðu og perlur úr kistunni. Við heyrum umgang
og læti. Já, rumdi gesturinn íbygginn. Konur eru iðnari við að velja klúta.
En hver dregur sleðann.
Kannski þurfa þær hann ekki lengur, sagði Sveinn. Þær fá kaupmenn í
staðinn.
Ojá, sagði gesturinn vantrúaður. Þeir endast aldrei betur en góður hund-
ur.
Uss, fussaði gamla konan. Hérna voru krambúðirnar plága. Amma sagði
þær hefðu komið náfölar með lakkrís lafandi úr munninum í stigagatið með
þá hoppandi á hælum sér pússandi steinhring á litla fingri. Síðan stökk
búðarlokan eins og montinn hani með fleðulátum um búðina meðan sveita-
stúlkurnar hrundu dauðar niður loftstigann. Svo eitrað var úr þeim sæðið.
Mörgum varð ansi bumbult eftir klútavalið, sagði Sveinn.
Þetta er orðið þannig heima, rumdi gesturinn. Margar frjósa í hel úti á
jöklum. Því þær vilja liggja í sólbaði og verða brúnar. Já þetta barst með
almanökunum.
Tími tímans rennur seint upp með þessu móti, sagði Sveinn.
Aður lifðum við í honum, svaraði gesturinn. Fólk var hvorki glatt né
sorgmætt. Við vorum ekki einu sinni grænlenzk.
Jæja, andvarpaði konan. Sorgin gerir þig að einstaklingi. Þegar ég heyri
þig mæla af slíkri vizku svengir mig. Eg hef aðeins upplifað það sem ég hef
séð. En hvers vegna er manni gefin heit löngun og þrá til þess eins að fá
uppfyllingu í mat og þekkingu. Hvert fór mamma þín Sveinn. Við trúum á
nýja testamentið en fylgjum lögmálum gamla testamentisins. í því er öll
framförin og uppreisnin. Viljið þið ekki fimmkaffið. Allan daginn er verið að
éta og seðja skrokkinn. Ég held hungrið og öll neyzlan sé dulbúinn ótti við
heimsenda. Hvað verður eftir handa komandi kynslóð ef allt er upp urið.
Ég er steinninn, öskraði Boggi.
Konan stóð á fætur. Hún gekk fram í eldhús, tók kalda kartöflu úr ísskápn-
um og nartaði í hana við gluggann. Gamla konan rótaði með gaffli í ösku-
haugnum og konan kallaði:
Snáfaðu og hugsaðu um kaffið.
Ég vissi hann slæddist út með rusli, svaraði gamla konan.
Hver á að éta með honum þú, spurði konan.
Skyndilega varð henni bumbult. Hún gaus ropa og móðu á rúðuna. Hún
stundi þungan, hellti sveskjugrautarleifum í vatnsglas, hrærði þær saman við
kókbland og drakk í hægum teygum hugsandi.
276