Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 76

Timarit Máls og menningar
hún hreinu og hvítu sáratrafi sem hún festi með örsmárri öryggisnælu.
SíSan sneri hún sér að lausu hendinni sem lá á snyrtiborSinu. Varlega
þvoSi hún blóStrefjar úr sárinu meS rökum baSmullarhnoSra en öllu
meira þurfti hún heldur ekki aS gera því aS höndin hafSi veriS hrein fyrir,
og nú, þegar búiS var aS gera aS sárinu var hún jafnhrein og hvít og hún
var þegar hún var síSast á henni sjálfri.
Aftur opnaSi hún efstu skúffuna í snyrtiborSinu og tók þaSan snjóhvítan
vasaklút settan knipplingsblúndu á alla vegu. Andartak gleymdi hún sér viS
aS skoSa hann; fegurS hans greip hug hennar eins og spegilmyndin hafSi
gert fyrir stundu. Knipplingarnir hringuSu sig um klútinn í svo fíngerSu
og þéttriSnu munstri aS augaS villtist í krákustígum fegurSar og fékk hvorki
greint upphaf né endi frekar en á frostrósunum á glugganum þegar hún
var barn. Og þá stóS hún tímunum saman og sökkti sér niSur í hvítar
myndirnar sem huldu gervalla rúSuna svo aS sá ekki út í heiminn fyrir
fegurS. Svo minntist hún enn einu sinni klukkunnar, andvarpaSi djúpt, og
meS hálfgerSum semingi sveipaSi hún klútnum um höndina. EilítiS vafSist
fyrir henni hvernig hún mætti bera hvort tveggja í senn, brúSarvöndinn og
lausu höndina, úr því aS hún hafSi nú einungis eina fasta en meS lagni
tókst henni aS hagræSa þessu og höndin hvarf hak viS haf af rauSum rós-
um. StýfSa handleggnum hélt hún niSur meS síSunni, hvítt sáratrafiS hvarf
inn í djúpar fellingarnar á kjólnum. Snöggt tillit í spegilinn fullvissaSi
hana um aS allt var eSlilegt.
AS því búnu gekk hún fram til foreldra sinna.
FaSir hennar sat veizluklæddur í stofunni og beiS þess aS ekiS yrSi til
kirkju. Hann leit upp þegar hann heyrSi hana nálgast. SpurSi síSan:
Ertu falleg, barniS mitt?
Já, svaraSi hún og skoSaSi mynd sína í blindum augum hans, ég er ósköp
fín, pabbi minn.
En móSir hennar sá hana ekki því aS höfuSiS á Mörtu sneri fram og tillit
hennar var ekki af þessum tíma: þaS sá inn í veizluna á eftir, taldi enn einu
sinni réttina og gaumgæfSi horSvíniS, leit eftir sætaskipun og kom í veg
fyrir ókomnar misfellur; hin fullkomna veizla speglaSi sig í augum Mörtu
og tillit Mörtu var starandi og þreytulegt því aS veizlan hafSi haldiS því
lengi. BrúSurin forSaSist því aS ávarpa móSur sína, tími Maríu kæmi senn
hvort eS var. MóSir hennar hafSi einu sinni trúaS henni fyrir því aS nokkuS
hefSi sér fundizt erfitt í fyrstu aS hafa tvö höfuS. Þau höfSu þvælzt hvort
fyrir öSru, jafnvel deilt harkalega stundum því aS bæSi vildu snúa fram
282