Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 94

Njörður P. Njarðvík
Svipazt 11111 eftir Ben Bella
í fyrrasumar tókst ég á hendur tvær reisur yfir nærfellt þvert Miðjarðarhaf
til að svipazt um eftir Ben Bella. Einhverjum kann að þykja óþarflega miklu
til kostað, en mér þótti hann alltaf bjóða af sér góðan þokka, eins og gamall
og traustur ísfirzkur kommúnisti komst einhverju sinni að orði um félaga
Stalín. Og er það ekki næg ástæða? En af einhverjum orsökum fórumst við á
mis í bæði skiptin.
Þetta var laust fyrir og skömmu eftir sexdagastríðið fræga, um svipað leyti
og Tsjombe kallinn villtist sömu leið á móti vilja sínum. Gott ef hann er
húinn að bíta úr þeirri nálinni enn. Til að fyrirbyggja misskilning skal tekið
fram að við urðum ekki samferða. Karlanginn lét raunar stela sér og hefur
sennilega horfzt í augu við byssuhlaup á leiðinni. Ég hafði hins vegar víða
útsýn yfir mare nostrum, fór af fúsum og frjálsum vilja og hafði gaman af.
Það var dálítið einkennilegt að vera kominn til Afríku. Kannski var það
einkennilegast fyrir þá sök hve það var lítið einkennilegt. Grösug flatneskja
teygði letilega úr sér í hreiskjunni og skógi vaxnar hæðir langt í suðri. Ef
blámi hafsins hefði ekki óumdeilanlega verið í norðri þá hefði maður getað
haldið sig vera í Suðurfrakklandi eða Ítalíu. En ég stóð reyndar og litaðist
um á sfórum og nýtízkulegum flugvelli spölkorn utan við Algeirsborg. Hann
heitir Dar-el-Beida og mun hafa orðið eftir þegar frakkar þurftu allt í einu
að flýta sér heim til sín. Enga sá ég flugvél þar nema þessa sem ég steig út úr,
en hún var reyndar í eigu E1 Caudillo eins og Frankó kallinn er nefndur
manna á milli í landi hans, þessu „fagra, stolta, einmanalega og sorgbitna“
landi eins og Steinn heitinn lýsti Spáni einu sinni í viðtali við Matta Jó.
Mér datt í hug að festa á mynd þennan glæsilega völl sem var svo fátækur að
flugvélum, en þá spratt grænklæddur soldát upp úr jörðinni við fætur mér
vopnaður fagurglj áandi hríðskotabyssu og gerði mér tvo kosti. Fór mér þá
svipað og Hrafnkatli Freysgoða forðum að ég kaus lífi að halda enn um
sinn, skundaði upp í bláan langferðabíl og ók brott í fússi.
Á leiöinni inn í borgina bar fyrir augu þyrpingu kvenna er klæddar voru
300