Tímarit Máls og menningar - 01.06.1969, Blaðsíða 40

Timarit Máls og menningar
um gangi, áfram og áfram. Og nú sérðu veggina síga burt frá þér og leysast
upp og blátt unaðsríkt rökkur umlykja þig. Það birtir.
Það er bjart af sól í kringum þig. Þú ert langt úti á vatni. En þú ert ekki
á bát, heldur líðurðu áfram eftir vatnsborðinu, og það kular neðan í iljarn-
ar. Það er einbeitnin, sem heldur þér uppi. Vatnið er stórt og slétt og land
fram undan í fjarska. En enginn getur einbeitt sér svo lengi. Þú hlýtur að
sökkva. En þú drukknar ekki. Taktu eftir, þér er aðeins ljúft að síga niður í
gegnum þetta óefniskennda vatn; það þrengir ekki að, þvert á móti er hér
mun frjálslegra, hér undir vatnsborðinu. Slakar á og sígur neðar. Það er
ekki hræðsla, heldur eftirvænting. Litirnir umhverfis þig eru óumræðilegir.
Vatnið er óefniskennt og hlýtt og gamalkunnugt ... Hér geturðu einmitt
dregið andann ... Dragðu bara andann ... Dragðu djúpt andann ... Já,
svona ... Aftur ... Svona, já .. Slappaðu af ... Það dimmir ekki ... Og
þú svífur áfram eins og glitrandi peningur niður í gegnum vatnið ... Óttinn
er horfinn ... Grænir og bláir litir flökta fyrir augum þér, verða dimmbláir
... Þú ert ekki í heimi draumóra, heldur er raunveruleikinn orðinn gagnsær
... Þú ert umvafinn nýrri reynslu ... Hóglega, kyrrlátt er vitund þín og silf-
urtært vatnið orðið eitt ... Niðri leikur hvít birta á bláum sandi ... Það
merlar á kristalla og sérkennilega hluti ... Eru það steinar eða smíðaðir
hlutir? Þú snertir sandinn þýðlega, og þú finnur að hann er óefniskenndur
eins og vatnið ... Þú finnur, að allt er voldug kyrrð. Þú þarft ekki að hreyfa
þig, hugurinn ber þig áfram ... Það er ekkert og þú sættir þig þýðlega ...
þýðlega ... Þú gerir litla holu í sandinn og lætur hann flikra niður eins og
birtu frá stjörnu. Allt er svo tært. Eins og kristallar kringum þig, sem stafa
fíngerðu ljósi til þín. Og þú tekur einn þeirra upp, og þú skyggnist í spegil-
gljáandi flötinn ...
Hlynur."
„Já.“
„Ég ætla að segja þér dálítið, og svo segir þú mér framhaldið, af því að
þú veizt það.“
„Já“
„Fyrir mánuði síðan, á laugardagskvöldi, ætluðuð þið, þú, Jóndi og Óli í
Byrgið, en komuzt ekki inn. Hvert fóruð þið svo?“
„Við fórum heim til Jónda.“
„Hvað skeði svo?“
„Við áttum flösku og drukkum úr henni. Það urðu læti og kjaftæði af því
að það var ekkert kvenfólk. Svo fórum við út til að ná í stelpur. Ég hringdi í
30