Tímarit Máls og menningar - 01.06.1969, Blaðsíða 41
Fetfgar
Solveigu, en mamma hennar sagði, að hún hefSi fariS í bíó. ViS rúntuSum í
leigubíl. Ég fór úr viS torgiS og ætlaSi heim í strætó. Ég beiS dálitla stund
eftir vagninum. ÞaS var rigning og fremur niSurdrepandi. Svo fór ég aS
hugsa um Solveigu og svo margt, sem viS gerSum síSastliSinn vetur. ÞaS var
svo margt. Og ég var aS hugsa um hana á leiSinni heim í vagninum.“
„Heim?“
„ÞaS var þaS undarlega. Þegar ég fór úr vagninum, var ég kominn á
stoppistöSina, þar sem hún á heima.“
„Bjóstu viS aS hún mundi vilja taka á móti þér svona seint?“
„Þetta var allt í óvissu. Ég hafSi eiginlega lítiS hitt hana síSan hún kom
heim. Ég bjóst eiginlega ekki viS neinu. En klukkan var nú ekki margt, hún
var eitthvaS um hálf ellefu, svo ef hún hefSi fariS í bíó, gæti hún ekki veriS
komin heim. Mér leiddist. Nei, ég var beinlínis vondur. Ég vissi ekki, hvaS
ég átti aS gera.“
„HvaS gerSirSu?"
„Ég svona labbaSi þarna um. Ég vissi náttúrlega, aS hún vildi ekki beint
hitta mig, en ... Svo þegar ... kannski ...“
„Þú labbaSir þarna fram og aftur og vissir ekki, hvaS þú áttir aS gera. Svo
gerSirSu eitthvaS.“
„Já, ég fór burt. Ég veit þaS ekki. Ég flýtti mér burt til aS ná í vagninn.“
„Þú stendur viS grindverkiS, grænt trégrindverk og húsiS fyrir framan
þig, hvítt, glampandi blautt í ljósinu frá staurunum. Myrkur á bak viS hús-
iS og á bak viS þig og ljós uppi í glugganum. Gatan er ómalbikuS og engin
gangstétt og þú stendur og hugsar: HvaS á ég aS gera? HvaS gerSirSu?"
„Ég — ég fór burt. Ég veit þaS ekki. Ég flýtti mér burt til aS ná í vagninn.“
„Þetta gat veriS mamma hennar inni í herberginu, eSa þaS þurfti ekkert
aS vera.“
„Já, þaS gat vel veriS mamma hennar. Ég labbaSi til baka heim til henn-
ar. Ég hringdi, og mamma hennar kom til dyra. Ég reyndi aS láta sem minnst
á því bera, aS ég hefSi smakkaS vín. Mömmu Solveigar er mjög illa viS aS
hún sé meS strákum, sem smakka vín. “ÞaS er annars langt síSan ég hef séS
þig, Hlynur," sagSi hún. Ég sá á henni, aS hún var ekkert sérlega glöS yfir
aS sjá mig. „Komdu inn fyrir, góSi,“ sagSi hún. Svo kallaSi hún upp stig-
ann: „Solla mín, hann Hlynur er kominn aS finna þig. FarSu bara upp,“
sagSi hún svo og brosti. Solla kom á móti mér niSur stigann. Ég var reiSur
henni, og hún var vandræSaleg. Ég sá þaS á henni á leiSinni inn í herbergiS,
aS hún var aS sjóSa eitthvaS saman í huganum.“
31