Tímarit Máls og menningar - 01.10.1969, Blaðsíða 53

Minn trúnaður er ykkar trúnaður
orð úr liðinni tíð til að tjá þennan veruleika. Skáldið leitar vopna og hyggst
eigast við þennan framandi heim:
Hver eggjar mig lögeggjan
sverð mdtt bíður hitað í morgunroðanum
(Hver eggjar mig, bls. 25.)
Þorsteini er Ijóst að þessi heimur kallar á hann til baráttu, eggjar hann lög-
eggjan til atlögu. Hann lýsir þeim sýnum er fyrir ber:
dans nomanna dæmdir menn
á hindarheiði knýja hesta sína sporum
og hleypa fyrir björg
Sýnirnar eru myndhvörf veruleikans í samtíðinni, myndir sem dregnar eru
upp með litum fortíðarinnar. Skynjun skáldsins spannar tímann og tekur
hann í eina greip allan. En skáldið er reiðubúið að mæta þessum veruleika:
sverð mitt bíður hitað í morgunroðanum
og blánaður eggteinninn
ok blánaðr annarr eggteinninn
í lokin þyngir skáldið mál sitt með endurtekningunni um leið og það kveður
Njáls sögu sér til fulltingis, svo sem áður var sýnt.
Næsta kvæði sömu bókar fjallar einnig um þetta efni, en það nefnist ein-
mitt „Stormur“:
Þúngur stormur sem þræðir í skógi ástin mín sofðu, ef eitthvað skeður
þyrnóttan veg ég er hér vopnaður: mörg eru veður
kaldur stormur og kvikur af rógi og undarleg. (Bls. 26.)
Þetta kvæði er ekki síður athyglisvert sem tilraun til að beita hinu hefð-
bundna formi í átökunum við samtímann, en þessar tilraunir einkenna mik-
inn hluta bókarinnar. Skáldið leggur áherslu á að hið hefðbundna form sé
virkur og lífrænn hluti ljóðheildarinnar, en ekki dauður stakkur sem skynj-
un og boðskapur eru fjötruð í. Fyrir því vakir að þeir þættir sem Ijóðið er
undið af falli saman í órofa heild og að samleikur þeirra hefji ljóðið og
auki á áhrif þess, en sundri því ekki í ósamstæða hluta. í síðari bókum Þor-
steins kemur þetta enn skýrar fram, þar sem markviss formleit og form-
sköpun er ríkur þáttur hvers ljóðs. Hið hagmælta skáld neitar sér um það
form er fjötrar hugsun þess og klýfur skynjun þess, ljóð þess, en beitir því
hins vegar, þar sem slíkt á við, sem órofa þætti í þeim vaði er skáldið ætlar
ljóðum sínum að vera.
147