Alþýðublaðið - 29.07.1924, Page 3

ákÚ&WB'&&í,AWÍ&
t
Be iéme taldí þetta »sikkert et
mcget klogt og virksomt Skridt,
som foihaabentlig hurtigt vil rette
paa Tingene«.
Tulinius gat ekkert um, hvort
sór sjáifum kæmu þessar ráðstaf-
anir betur eða ver, en er leiö á
samtaliö, geröist Berlóme klökkur
og mintist á, aö hann ætti margar
veizlanir úti á íslandi, og þeim
yiði hann nú líklega að loka.
>Mit Firma har flere Filiaier der-
oppð. De maa jo nu sandsynligvis
helt nedlægges,« sagði hann.
Mu’ndi hann því sjálfur bíða mikið
fjáihagelegt tjón af þessum að-
gerðum, svo heillavænlegar sem
þær væru fyrir íslenzku þjóðina í
heild sinni.
Berlóme virðist því þá hafa
talið sig vesælan, lítinn karl —
litla Eláus —, sem ætti bara einn
hest., þar sem íslenzka þjóðin væri
stóri Kláus með marga hesta:
stjórnina, þingið og íhaldið alt,
sem á þingmálafundunum hafði
lofað svo fögru um að bæta fjár-
hag landsins.
En Berlóme tók fljótt aftur
gleði sína.
^ann hressir sig upp og aug-
iýsir bannvörur nýkomnar til ís-
lands, meðan hið Etranga bann er
enn í gildi.
Berióme þarf engri búð að loka.
Og Beilóme er engu látinn tápa.
Það er íslenzka þjóðin í haild
slnni, sem er látin tapa — til
þess, að Berlóme geti grætt.
Berlóme þurfti því ekki að telja
sig lítinn karl. Hann er sem sé
eitt með því erlenda, hilfinnlenda
og aiinnlenda dóti, sem stendur að
Morgunblaðinu og er svo Bett í
landinu, að það tapar á því, sem
er heillavænlegt fyrir þjóðina í
heild sinni, en græðir á slysum
hennar og axarsköftum.
Berlóme lýsir þessari aðstöðu
sinni sjálfur, þegar hann talar við
bræður sína úti i Danmörku.
Og hanu hefir sýnt tengdir sínar
við Morgunblaðið með þvl að retta
því 2000 kr.
Hann keypti ekki blaðið með
þvi íó. Morgunblaðið segir, að það
sé alt of litið.
Hann þurfti ekki að kaupa það.
Hann átti það áður, því að hann
og dótið, sem að því stendur, er
eitt.
Hann rétti blaðinu þessar krón-
í svipuðu viðurkenningarskyni og
Égill gamli á Bakka, þegar hann
rétti 5 króna gullpening að meri,
rem hann var búinn að hafa til
reiðar og áburðar í 20 ár og sagöi:
»Hafðu nú þetta, Kúfa mín, fyrir
langa og dygga Þjónustu«.
Beiléme og Morgunblaðsdótið i
einingu er braskarinn litli Kláus.
íslenzka þjóðin i helld sinni
hefir gert sig að einfeldningnum
stóra Kláusi.
Og nú er sá hvíldardagur í
íslenzkri pólitík, að stóri Kláus
lánar litia Kláusi alla hestana sína.
Liti Kláus — Berlóme & Co. —
kann að nota sór iánshestana.
Hann situr keikur í aöðli, þveitir
Njtt gröörarsmjðr,
egg, lax, reyktur,
rikllngnr,
hslmabikað kaffibranð.
Kaupfélagiö.
stjórninni, rekur hinar íhald3dróg-
arnar og tuBkar þ»r svo til, að
þessar lötu og stöðu húðarbykkjur
bregða á skokk og látast vera
fjörhestar.
I’að á þetta lftla við þær að
heyra truttað á Big á dönsku, er
Berléme hottar:
»Hyp, alle mine Heste!
Hyp, alle mine Hestel«
»SkutulI«.
Stærð blaða.
Lengi vel og alt nokkuð fram
á 19. öld voru blöð í litlu broli
og ekki öllu stærri en stór bók
hin stærstu eða á stærð við Al-
þýðublaðið Stór blöð eru mjög
óþægileg í meðfðrum, og er því
líklegt, að aðrar ástæður hafl
ráðið stækkun á broti þeirra en
þsegindi lesenda, enda er og svo.
Er svo sagt, að enska stórblaðið
»Times« yrði til að byrja á hinu
Edgar ítice Burroughs:
Tarzan og glmsteinar Opar-borgar.
Skothvellirnir stöðvuöu apana. Notaði Achmet Zek
sér það og þeysti af stað með fangann, sem ekki var
nú vel á sig korninn, eins og nærri má geta.
Þau riöu til þorpsins, Þar var Jane Clayton varpað
aftur inn i kofann, sem hún hólt að hún lcæmi aldrei i
framar. En nú var eigi að eins bætt við verði, heldur
var hiin lika bundin.
Þeir, sem farið höföu að elta Belgjann, tindust smám
saman heim tómhentir. Achmet Zek varð æ þungbrýnni,
og loksins þorði enginn að yrða á hann. Hann gekk
bölvandi og ragnandi um gólf i tjaldi sinu, en reiðin
dugði honum skamt; — Werper var farinn og fjársjóður-
inn með honum.
Þegar Arabarnir flýöu, fóru aparnir að skoða hina
föllnu fólaga sina. Einn var dauður, en annar var lifandi
ásamt hvita apanum. Aparnir hópuðust utan um þá
urrandi og masandi, eins og þeirra er siður.
Tarzan kom fyrr til sjálfs sin. Hann settist upp og
leit i kringum sig. Blóð rann úr sári á öxl hans. Höggið
hafði varpað honum um koll og lamað hann, en hann
var langt frá þvi að vera dauður. H'inn stóð hægt á
fsstur og rendi augunum þangað, er hanri siðast hafði
......... ■—I
Bóð kvenmanninn, sem vakið hafði svo furðulega kend
i brjósti han*.
„Hvar er hún?* spurði hann.
,Tarmanganar tóku hana,11 svaraði einn apinn.
„Hver ert þú, sem mælir tungu Mangana?“
„Ég er Tarzan,“ svaraði apamaðurinii, „mikill veiði-
maður og mestur áflogaseggur. Þegar óg öskra, þagnar
skógurinn og skelfur af ótta. Ég er Tarzan apakóngur.
Ég hefl verið fjarverandi, en nú er ég kominn aftur til
fólks mins.“
„Já,“ sagði gamall api; „hann er Tarzan. Ég þekki
hann. Það er gott, að hann er kominn aftur. Nú kemur
góður veiðitimi."
Hinir aparnir komu nær og þefuðu af apamanninum.
Tarzan stóð grafkyr og bretti grönum, reiðubúinn til
árásar, en enginn amaðist við honum, og brátt höföu
þeir satt forvitni sina og fóru aö stumra yflr hinum,
er særður var.
Hann var lika litið sterður. Kúla hafði flumbrað
hausinn og rotað hann, en hann var brattur, þegar
hann raknaði við aftur.
Aparnir sögöu Tarzan, að þeir hefðu verið á leið á
móti sólu, þegar þeir fundu þefinn af kvenmanninum
og eltu hana. Þcir ætluðu nú að halda áfram ferð sinni,
en Tarzan kaus heldur aö elta Arabana og taka konung