Tímarit Máls og menningar - 01.12.1976, Blaðsíða 7

Kristín Guðmundsdóttir
menta sem henni var í brjóst lagin hafði í för með sér að umhverfis
hana, og þau hjón bæði, safnaðist blóminn af mentafólki og listamönn-
um svo og öðrum ágætismönnum úngborinnar tíðar. Trúaðir menn og
heimspekíngar sóttu þángað, meðalannars af því þar var narrast að þeim
í góðu; listamenn og skáld átm þar afdrep eða innhlaup, og sumir annað
heimili sitt, því þar var ekki þagað eða nöldrað, heldur rifist hátt og
hlegið dátt.
Þau hjón eignuðust son sem Eiður hét, afbrigðavel gerður piltur sem
mér fanst vera jafnaldri minn og félagi þó hann væri áratug ýngri en ég.
Þessi gáfaði piltur var augasteinn foreldra sinna. Hann heyrði einlægt fyrir
sér mentaðra manna tal og hafði snemma umdæmíngarafl einsog fullorð-
inn maður. En um þessar mundir varð margur úngur maður auðveld bráð
hvíta dauðans sem svo var nefndur og var fylgifiskur þraungra og loft-
vondra húsakynna. Hallbjörn hafði sjálfur feingið berkla en komist yfir þá;
en Eiður tók sjúkdóminn snemma á mentaskólaárum, og þrátt fyrir bestu
aðhlynníngu sem auðið var að veita honum, voru vísindin, eða kanski hagur
þjóðarinnar, ekki kominn hærra en svo að þessi fátæklíngasjúkdómur hafði
bemr, og Eiður dó í æskublóma sínum. Vinir hjónanna sögðu að þau hefðu
aldrei borið sitt bar hið innra eftir missi sonar síns. I Unuhúsi beið jarðar-
fararkaffi þegar komið var frá gröfinni, og sá ekki á þeim hjónum fremur-
en þau væru komin í hvert annað kaffiboð; en skyndilega varð Hallbjörn
að hverfa í annað herbergi nokkrar mínúmr, og var hann þá undirlagður
slíkri höfuðkvöl að hann mátti ekki af sér bera; en tár komu ekki í augu
honum. Mér hafði ekki áður verið ljóst að innri yfirþyrmíng gæti komið
fram hjá manni sem óþolandi líkamsþjáníng.
Vemrinn sem ég fyrst varð húsgángur hjá þeim hjónum var þegar
þau bjuggu á Spítalastíg 7. Við inngáng hússins var undarlegt súlnaport.
Hallbjörn hafði þann sið roskinna heldrimanna að fara einlægt með
sama brandarann við sama mann undir sömu kríngumstæðum; og í hvert
skifti sem hann leiddi gesti inní hús sitt eða fylgdi til dyra, sagði hann:
„Þar umdu silfursúlur og sigurbogagaung" - og varið ykkur að detta ekki
oní opinn kjallarann!
Þann vetur var Þórbergur að láta prenta bréf sitt til Láru undir hand-
leiðslu Hallbjarnar. Erlendur í Unuhúsi las með þeim prófarkir, hann var
í slíku verki sem öðmm mikill nákvæmnismaður; hann las einnig próf-
arkir af Vefaranum mínum fyrstu útgáfu, þeim hluta bókarinnar sem er
prentvillulaus. Tíður gestur þeirra Kristínar og Hallbjarnar var „brúðgum-
309