Tímarit Máls og menningar - 01.12.1979, Side 129

Umsagnir um bœkur
Síðasta sagan í bókinni segir frá ferða-
lagi sögumanns/höfundar til Grænlands
og þó aðallega ungum dreng íslenskum
sem hann kynnist í þeirri ferð. Piniartok,
heiti sögunnar, þýðir veiðimaður og það
er það sem hinn unga fullhuga dreymir
um að verða. Hann vill hverfa aftur til
náttúrunnar, lifa á veiðiskap en ekki heit-
um pylsum, berjast við náttúruöflin í
ermalausum bol með frumstæðum veið-
arfærum og njóta lífsins. Persóna drengs-
ins er heillandi skemmtileg eins og hann
stígur upp úr sögunni, og maður gæti
spurt sem svo hvort í honum, æsku hans
og þrá eftir frumstæðu lífi, sé að finna
vonina. Það er þó vafasamt að höfundur
ætlist til slíkra ályktana af þessari sérstæðu
sögu, en á hitt er að líta að hún er sú eina
sem felur í sér raunverulegan fögnuð yfir
lífinu, þess vegna er það fallega gert að
setja hana seinasta.
Ádrepur Framhald af bls. 386
og við ræddum húmor dana. Kom þar talinu að Gerður minntist á skap-
gerðarmun þjóðanna. Það sem íslenskir rauðsokkar kölluðu pungrottur í heift
sinni nefndu danir bara MAPPEDYR. Man ég að okkur kom saman um að
dönskum mundi finnast þetta fyndið hjá sér. Fremri orðliðurinn: mappe merkir
semsé ekki einvörðungu möppu heldur líka skjalatösku ellegar handtösku. Þá
voru orðnar útbreiddar þessar ferköntuðu handtöskur sem yngri kynslóð ís-
lendinga kallar stresskoffort — og þóttu stöðutákn. Menn sem báru þvílík
skjalakoffort til að undirstrika mikilvægi sitt í samfélaginu nefndu danskir sem
sé skjalatöskukvikindi eða handtöskuskepnur þ.e.a.s. mappedyr.
Oft er vafasamt að þýða dönsku eftir orðanna hljóðan og frægt er dæmið um
annan ráðherra íslenskan í konungsveislu. Hann þurfti að afsaka matsiði sína og
sagði: ,Jeg slikker sá gerne ludeben!“ en lúða var á borðum.
En snúum okkur aftur að töskuskepnum.
Ekki man ég betur en Gylfi Þ. Gíslason vær; fyrsti maður hérlendis til að
ganga með þetta ferstrenda stöðutákn um göturnar. Fleiri en ég tóku eftir þessu.
Efni sagna Böðvars er áleitið og alvar-
legt, en sögurnar eru sagðar af miklum
léttleika sem vegur þar upp á móti. Það
eru sérstaklega sögurnar úr bernsku
skáldsins og frá Grænlandi sem njóta
þessa léttleika í stilltri, kíminni frásögn
sinni þar sem hógværð og úrdrætti er beitt
í listilegri og elskulegri blöndu við ýkjur.
Krakkarnir eru stöðugt að tína út úr sér
höglin úr kartöflunum veturinn eftir
minkadrápið — en þegar granninn er
næstum því búinn að skjóta undan föður
skáldsins segir einungis: „Þar munaði litlu
að minkurinn ynni enn eitt óhappaverkið
á íslenskri bændastétt“. (18)
Ágætlega er staðið að útgáfunni, próf-
arkir vandlega lesnar og forsíðumyndin
yndisleg: rauður haus höfundar á svart-
hvítum grunni.
Silja Aðalsteinsdðttir.
503