Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Side 114

Tímarit Máls og menningar
um sem í þessu tilviki sýna vel að fólk er
búið að missa sjónar á notagildi hlut-
anna.
. . .Lóló hafði af sinni alkunnu hug-
kvæmni látið breyta nýlega til þess
að vera í takt við tímann og nýjustu
tískuhræringarnar. Hún hafði sjáif
látið sér detta í hug að hafa allar
innréttingar í kúrekastíl. Hár-
greiðslustofan Hjá Lóló var orðin
eins og krá í villta vestrinu. Við
hvern greiðslubás voru litlar kráar-
hurðir á hjörum . . .(77)
I lokin er Geiri „að pæla í að setja upp
kínverskan matsölustað“.(202) Svona
sneiðar eiga væntanlega lítið erindi við
börn en fullorðnir lesendur geta glott.
Eg held að heilsteyptari stíll hefði orðið
á bókinni ef höfundur hefði haldið sig
við að líta á hlutina með augum barns
og stillt sig um svona athugasemdir.
Höfundur reynir að skrifa mál sem
líkist eðlilegu talmáli og tekst fjári vel
upp stundum. Einkum er það málfar
pabbans og Geira sem verður eðlilegt:
„—Við erum að pæla í að kíkja á liðið í
Hollywood . . .“ „—Þetta er þrumugóð
plata. Þessi Kate Bush. Hún er alveg
meiriháttar. Þú ættir að sjá hana í vídeó-
inu maður.“(63) Málfar Polla er aftur á
móti bókmálslegra og Polli sem persóna
er í rauninni ekki eins vel gerður og
margar aðrar persónur sögunnar. Börn
sem hafa svona stöðu í frásögn vilja
reyndar oft verða heldur spekingsleg og
að manni finnst ekki alveg raunveruleg.
Pabbinn
Það er gefið í skyn strax í fyrsta kafla að
Polli eigi ekki gallalausan pabba. Bíl-
stjóri sem Polli hittir segir honum að
pabbi hans hafi slegið úr sér tönn í
handbolta í gamla daga. Þó að bílstjór-
inn hlæi að þessu þá munu lesendur
bókar taka pabbanum með varúð.
Þegar pabbinn kemur fyrst fram í
eigin persónu er mamma flutt út og
hann situr heima og leggur kapal, held-
ur aumkunarverður. „I augum hans
mátti sjá glampa af sakleysi og um-
komuleysi.“(39) Þegar hann svo fer að
segja Polla frá því sem gerst hefur koma
þegar margir veikleikar hans í ljós.
Hann gerir enga tilraun til að setja sig í
spor Polla og það er líkara því að hann
sé að tala við sjálfan sig en barn.
En ég lét hana bara rausa. Það sem
hún sagði fór inn um annað eyrað og
út um hitt. Svo strunsaði hún út.
Skellti á eftir sér og fór. Þá var ég
hissa. (38) Maður nær ekki upp í
svona lagað. (39)
Það er lóðið. Pabbi Polla skilur aldrei
hvað um er að vera enda reynir hann
aldrei að velta neinu fyrir sér í alvöru.
Polli er látinn virða pabba sinn fyrir
sér.
Lítill og feitlaginn. Hann var vanur
að vera í skóm með dálítið háum
hælum til þess sýnast hærri í loftinu.
Hann var nýlega orðinn þrítugur en
var eins og unglingur að sjá í þröng-
um gallabuxum og í bol með skrípa-
mynd á brjóstinu. (40)
Auðvitað þykir flestum börnum vænt
um foreldra sína og það er vakin athygli
á því hvernig væntumþykjan og ásökun-
in togast á í Polla. „Polla fannst það
vera sök pabba síns hvernig komið
var. Samt gat hann ekki áfellst hann.
Hann gat ekki annað en vorkennt
honum!" (40—41) Hlutadýrkun og
360