Alþýðublaðið - 31.07.1924, Blaðsíða 3

3
að þar sé tap. að npphæð um 2
miSij. 800 þús. kr., sem ekkl sé
fært til útgjalda á relkningi
bankens. Við þes®u er fyist og
íremtt það að segja, að banka-
matsnefndin, sem tramkvæmdi
matið á bahkanum í hitt eð fyrra
gerði bankanum tap á þessum
lið. Þass vegna kom þetta þegar
frara þá opinberlega enda aldrel
getð nein tilraun til að fara í
feiur með það. Vlð það bætist
svo, að í yfiriýsiugu stjómar ís-
iandsbanka, dags. 2. júlí f. &.,
sem bankástjórnin birti í blöð-
unum, var ítariega um þetta
talað og skýrt frá því, að banka-
stjórnin hefði talið matsnefndina
hafa verið alt of strangá í þessu
attiði, með því að enska lánið
ættl tkkl að groiðast fljótar en
á 30 árnm frá 1. sept. f. á. að
íelj ; byrði bankans af láuinu
væri því undir þvl komin, hvert
yrði gengi starl.pd. f ísl. krónum
að meðáltali í næ3tu 30 ár, og var
jafnframt bont á, að bankastjórn-
in stæði ekki ein uppi méð
þessá skoðun, því á aiþingl 1922
áætlaði þáverandi fjármálaráð-
herra, að fslenzka ríkið þyrftl
ekki að endurborga sinn hluta
af þessu enska iáni með hærrá
gengi ®n 20 kr. hvert starlings-
pund að meðaltali, og í lands-
reikningunum fyrir 1921 og 1922
er 'þetta enska lán að eins reikn-
að með kr. 21,10 hvert sterlings-
pund. í fyrrnefndri yfiriýsing
lelddí bankastjórnin athygii að
því, eð hvernig sem á þetta mál
væri litið, þá Vítíri þess að gæta,
að hver svo sem gengismunurinn
kynni að verða, þá skiftist hann
niður á 30 ár, og gæti væntan-
lega tekist af árlegum tekjum
b .nkans án þess að telja þyrfti
hann til frádráttar á varasjóðl,
hlutafé eða öðrum eignum bank-
ans, og þessi sömn rök giida
gagnvart þessari sfðmta róg-
burðarheríeið Alþýðublaðslns
gagnvárt bankanum. En það
tekur út yfir alt, að blaðið skuli
eftlr ait það, sem undan er
genglð samkvæmt því, sem nú
©r sagt, vera að reyna að telja
almennlngi trú um, að bankinn
sé að reyna að blekkja menn
með því að leyna nú f reikn-
ingnum því 'sáma, sem banka-
stjórnin er búin &ð skýra frá og
rökræða oplnberlega í biöðunnm
fyrir meira en einu ári síðan.
Verður þannig hetdur Iítið úr
öllu þessu »iaynimakki< og
>IaumuspilU, >ósv(inustu efna-
hagsgylling og blekkingartil-
raun<, sem Alþýðublaðið er að
saka bankann u n.
Ég kem þá loks að síðasta
atriðlnu, fnniélgn Landsbankans
í íslandsbanka.
í apríl t. Á. gerði Alþýðublað-
ið eina af árásum sínum á ís-
Iand*banka. Þá var meðal ann-
ars sagt í blaðínu, að ísiands-
banki væri þá nýlega búinn að
fá »þrjár miiljónir eða meira lán-
aðar< í Lándsbankanum. I Al-
Smára-smjörllkí
Ekkl er einjörs vant, þá
Smárl er fenglnn.
H-f. Smjörlíkisgerðin í Rvík.
þýðublaðinu, sem út kom 24.
apríl f. á., leiðrétti ég þetta og
skýrði frá þvi, að Landsbankinn
heíði um mörg ár lagt sjóðfé
sltt á hlauparsikning í Islauds-
banka, og innstæða Landsbank-
ans væri alis ekki lán, heldur
innieign á hiaupareikr iagi, en
það væri jafnrangt að kaila
slíka innstæðu lán til bankans,
eins og það væri að segja, að
maður, sem leggur fé sitt á
vöxtu í spsrisjóð, sé að veita
sparlsjóðnum lán.
Jafnframt sýadi ég fram á, að
enginn nefndi það lán tllbanka,
þó menn leggi handbært fé sitt
& hlaupareikning i bönkum.
Greinarhöfundurinn í Alþýðu-
blaðinu hættl samt ekki skrifum
sínum um, að Landsbankinn
hefði veitt Isiandsbanka lán, íyrr
en ég gat sancað, að hann færi
með vísvitandi ósannludl, og nú
er svo Alþýðubiaðið eítlr 15
mánuði kocnið upp með þetta
tama aftuiil
Hið sanna og rétta er þsð, að
hlaupareikningsviðsklSti Lands-
bankans við Islacdibanka, sem
eru margra ára göraui, haía
Bdgar Rice Burrougha:
Tarzan og gimsteinar Opar>borgar.
Taglat var fulltíða og á bezta aldri; hann var sterk-
ur og slunginn. Auk þess var hann svo þungur, aö það
hafði oft ráðið niðurlögum andstæðings hans, er yngri
var 0g liðugri.
Hann var óvenjulega fýlulegur og skapillur, svo að
fágætt var meðal apanna, og hann kataði Tarzan ákaf-
lega, þótt hann Iéti eigi bera á þvl af ótta við hvita
apann, sem hann hélt sér sterkari.
Þessir tveir apar voru þvi með Tarzan, er hann fór
að hitta Arabana. Þegar þeir fóru, litu félagar þeirra
upp rétt sem snöggvast, en héldu svo áfram iðju
sinni.
Tarzan gekk illa að halda öpunum að ætlunarverki
þeirra, þvi að apar muna skamt og eru eigi við eina
íjölina feldir. Það er enginn hægðarleikur að muna
takmark langferðar, þegar margt truflar hugann á
leiðinni.
Kulk vildi fyrst þjóta áfram, eins og ræningjabælið
væri að cins örskamt burtu, en ekki marga daga leið,
011 brátt dró fallið tré athygli hans að sér; þar hlaut
að vera gnægð orma, og þegar Tarzan saknaði hans,
snéri hann viö og fann Kulk i óðaönn vera að grafa
upp lirfur og orma og 4ta þær.
Tarzan varð að biða, unz Kulk hafði tæmt forðabúr
þetta; ella hefði hann lent i illdeilum. En þá var Taglat
týndur. Loksins fann hann hann húka á fjórum fótum
og vera að leika sér að rottu; horfði hann i aðra átt og
lézt ekki sjá dýrið, en þegar það var rétt að komast
undan, hremdi hann það og færði það nær sér. Hann
gerði þetta hvað eftir annað, unz hann var orðinn leið-
ur á þvi 0g át kvikindiö.
Þetta 0g annr ö eins tafði för Tarzans, en apamaður-
inn var þolinmó iur, þvi að hann hafði ráð i huga, sem
þurfti apanna v:ð.
Það var oft jrfitt að ráða viö apana. Kulk leiddust
þessar löngu df gleiðir og skömmu dvalir. Hann hefði
hætt við þetta efintýr, ef Tarzan hefði ekki uppmálaö
fyrir honum þru ógrynni matvæla, sem væru í þorpi
Arabanna.
Taglat hugsaði gott til fararinnar 0g þagði yfir ætlun
sinni; samt hefði hann lika viljað snúa við, ef Tarzan
hofði eigi hvatt hann.
Það var um miðaftan einn daginn, er þefl'æri þeirra
félaga vöruðu þá við nærveru Arabanna. Þeir nálguöust
varlega og létu gróðurinn dylja sig.