Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Side 62

Tímarit Máls og menningar
síns, vanrækir starf sitt og skrifar ofstækisfullar greinar í viðeigandi
málgögn. Svo undarlega vill til að hann hittir Franz bróður sinn oftar
og þeir reyna hvor fyrir sig árangurslaust að snúa hinum. Þrátt fyrir
mismunandi afstöðu hafa þeir nálgast hvor annan.
Eg hef ekki séð Franz lengi, aðeins heyrt af honum. Hann mun
vera orðinn mjög þunglyndur og dvelur löngum í rökkursælum
kirkjum. Eg held að óhætt sé að telja guðhræðslu hans yfirdrifna.
Hann byrjaði að vanrækja starf sitt eftir að fjölskylda hans hafði
orðið fyrir þessu óláni og nýlega sá ég á vegg húsarústa gulnaða
auglýsingu með áletruninni: „Síðasta keppni gamla meistarans, Lenz
gegn Lecoq. Lenz leggur hanskana á hilluna.“ Veggspjaldið var frá
því í mars og nú er liðið á ágúst. Franz kvað vera mjög langt niðri. Eg
held að aðstæður hans séu þannig að slíkt hafi aldrei þekkst í
fjölskyldu okkar, hann er fátækur. Til allrar hamingju er hann
ógiftur. Félagslegar afleiðingar hinnar óábyrgu guðhræðslu hans
snerta því eingöngu hann sjálfan. Hann hefur reynt með furðulegu
harðfylgi að fá barnaverndarnefnd til að taka að sér börn Lucie, sem
hann telur í hættu vegna kvöldhátíðanna. En fyrirhöfn hans hefur
ekki borið ávöxt. Svo er guði fyrir að þakka að börn velmegandi
fólks þurfa ekki að þola afskipti félagsmálastofnana.
Sá sem síst hefur fjarlægst aðra ættingja þrátt fyrir margar ógeð-
felldar tilhneigingar, er Franz föðurbróðir. Reyndar á hann hjákonu
þrátt fyrir háan aldur. Einnig eru kaupsýsluaðferðir hans þannig að
við hljótum að dást að þeim en getum þó engan veginn lagt blessun
okkar yfir þær. Nýlega gróf hann upp atvinnulausan leiksviðsstjóra,
sem fylgist með kvöldhátíðinni og gætir þess að allt fari sem best
fram. Og raunar gengur allt eins og í sögu.
XI
Nú eru liðin hartnær tvö ár, langur tími og ég gat ekki staðist að fara
eitt sinn á kvöldgöngu framhjá húsi föðurbróður míns, þar sem ekki
er lengur hægt að sýna venjulega gestrisni, síðan ókunnir listamenn
fóru að vera þar á kreiki á hverju kvöldi og fjölskyldulimir að gefa sig
á vald kynlegum skemmtunum. Það var á hlýju sumarkvöldi að ég
fór þar hjá. Um leið og ég beygði fyrir hornið á Kastaníustræti
heyrði ég hendinguna: „Heyra má himnum í frá.“ Meira heyrðist
ekki vegna hávaða í vörubíl sem ók hjá. Eg læddist hægt að húsinu og
52