Tímarit Máls og menningar - 01.11.1986, Síða 107

í ágústlok
minnsta kosti viku, og hennar ætluðum við að njóta ein. Við lofuðum
hvort öðru að minnast ekki á stríðið og ekki svo mikið sem hugsa um
það.
Morguninn eftir var búið að festa upp hvítar tilkynningar á alla
stein- og tréveggi: HERUTBOÐ! Við töluðum ekki um þær, en við
sáum þær allsstaðar. Blóðrásin mikla flutti nú með sér nýja hluti,
hermenn. I fyrstu sást bara einn og einn, eins og litlir brúnir deplar,
svo mynduðu þeir hópa og loks raðir. Þeir voru allsstaðar, rólegir á
svipinn, og fólkið sem gekk framhjá þeim var líka rólegt á svipinn og
talaði ekki um þá. Djúp þögnin náði æ sterkari tökum og gegnum
hana bárust ný hljóð: Hófadynur og þungt vagnskrölt. A nóttinni
heyrðum við þessi hljóð uppi á breiðgötunni. Við minntumst ekki á
þau, en biðum þess bæði að þau þögnuðu. En þau héldu áfram alla
nóttina.
Sóttin elnaði jafnt og þétt og allt breyttist umhverfis okkur.
Síðdegis, þegar við sátum niðri við Signu, horfðum við á langa lest
grænna strætisvagna þar sem hún ók yfir eina brúna — þetta voru
allir strætisvagnar Parísarborgar sem hurfu okkur sjónum eins og
loftsjón. I annað sinn sátum við andspænis Gare St. Lazare og
horfðum á hvern bílinn af öðrum koma akandi þangað og varla
höfðu þeir numið staðar fyrr en smávaxnir, hnakkakertir liðsfor-
ingjar stukku út með handtöskur sínar og hröðuðu sér niður að
lestunum. Inni í miðri brautarstöðinni stóðu óbreyttu hermennirnir í
hnapp, klæddir ullarfrökkum og spölkorn frá þeim voru konurnar í
venjulegum fötum og með venjulegan svip á andlitinu. Við sáum fólk
hvorki gráta né faðmast, hóparnir stóðu þarna undarlega tilfinninga-
sljóir eins og þeir kæmu hvor öðrum eiginlega ekkert við. Eins og
djúp þögnin hefði aðskilið menn og konur.
Við gengum fram og aftur um göturnar og tylltum okkur við og
við en sátum aldrei lengi í einu. Allsstaðar var nóg rými kringum
okkur. Okkur fór að finnast við vera einhverjar framandi eindir í
lífsblóði borgarinnar. Að lokum héldum við að mestu kyrru fyrir í
götunni þar sem við bjuggum. En gatan var ekki lengur gatan okkar.
Ibúarnir kinkuðu kolli til okkar eins og þeir voru vanir, en þeir
brostu ekki og virtust ekki sjá okkur. Þegar við komum inn í
verslanirnar voru okkur réttar vörurnar sem við báðum um með
505