Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Side 75

Dnemd til ab hrekjast
hún er ekki, en alls ekki hvað hún er. Þetta tóm vill hún fylla, og það leitast
hún við að gera í ást sinni til Antons. Hann er áfangastaðurinn eftir langt
og strangt ferðalag. Þannig sér hún hann fyrir sér í frímínútum á kennara-
stofunni, reykjandi pípu sína í myrkasta skammdeginu:
Það rýkur úr maíspípunni einsog innsta bænum í lygna dalnum á hásumar-
morgni þangað sem vegmóður er kominn að fá kaffi og hvíla lúin bein eftir
sólarhringsgöngu í grjótinu, margsinnis tvisvar feginn. (39)
Hann á að taka á móti henni þegar hún kemur úr ferðum sínum, í senn
endalok þeirra og markmið. Þetta skrifar hún honum í bréfi frá Dublin:
Þú þyrftir helst að sækja mig út á flugvöll til að hjálpa mér með allan farang-
urinn. Það er ómögulegt fyrir mig að taka alltaf rútuna. . . Ég bíð þá eftir að
þú birtist bak við glerið þegar ég er komin á jörðina þótt ég viti manna best
að það er auðvitað aldrei neinn að ná í mig og síst af öllum þú (106-107).
Sá samastaður sem hún gerir hann að felst í líkamlegri snertingu, hlýju
og samruna, eða J>eirri „symbíósu" sem Julia Kristeva talar um sem tak-
mark ástarinnar. I snertingunni leitar Alda ekki aðeins að samastað, öryggi
og vernd, heldur einnig og fyrst og fremst að sinni eigin sjálfsmynd, eða
því sem hún kallar kjarnann í sjálfri sér:
Þegar þú snertir hafði sérhver snerting merkingu. Ef þú straukst mér
handarbakið varstu að segja mér leyndarmálið: hvernig þér fannst ég vera. Ef
þú hélst um hárið á mér varstu að vernda mig og safna englum guðs að höfði
mínu. (179)
Þú snertir mig ekki heldur kjarnann sem enginn veit úr hverju er gerður.
Ég vissi ekki að kjarninn var til, en þú kallaðir hann fram. Það var fallega
gert. Svo léstu kjarnann úr mér lausan. Nú hringlar hann stakur í tómi. (185)
Symbíósunni við Anton er oftast lýst með trúarlegum myndum eða
myndum úr náttúrunni, eins og hún sé ekki möguleg annars staðar en þar.
Og hún kemur alltaf fram sem þrá, draumsýn eða skortur:
Ég óska eftir þér ennþá.
Gerðu það:
Vertu snjórinn í brekkunni
Ég snjórinn á túninu
TMMV
65