Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 109

Kalsavor
sig hægt og rólega. Yfir hann færðist einkennileg værð. Hann lokaði
augunum, nístandi kuldinn vaggaði honum, dró tilfinningu úr kinnum
hans, vafði hann inn í mjúkan verndarhjúp. Tíminn rann saman í ljúfa
kvoðu. Hann fann að hann var að sofna. Líkami hans íþyngdi honum
ekki lengur; hann brotnaði milt upp; þessar hendur sem hefðu getað
snert hendur hans héldu sig fjarri, allt var í sóma, hann gat notið
hvíldar. Hann vaknaði með hálfum huga, fann aftur hvernig hjartað
barðist í brjósti hans og hvernig hann varð slappur á ný. Hann settist
upp, strauk höndunum eftir holdlitlum lærum sínum, kvið, brjósti,
handleggjum og dró frakkalöfin yfir ísköld hnén á sér. Enn fannst
honum hann vera óendanlega innantómur. Hann horfði á berangurs-
leg trén sem rétt voru að komast undan vetri, á endum svartra greina
ljóst brumið sem brátt myndi ljúkast upp í sólskini, og enn fann hann
fyrir hræðslu, beyg. Líkami hans varð að fara frá honum úr því hann
dró hann út úr þessum heimi; hann varð að vera hljóður svo að hinn
smái eldur sem logaði innra með honum næði að sameinast því mikla
báli sem hann tilheyrði. En ekkert var við því að gera: heimurinn tók
aftur á sig lit; þróttur færðist í hann á ný því hann hafði dottað og hann
fann hvernig það líf sem hann hafði hafnað rétt áður færðist í hann
aftur. Allt umhverfis leitaði á hann og hann langaði til að draga undir
sig fæturna sér til verndar, en skammaðist sín fyrir það. En nú var allt
komið á hreyfingu aftur: líkami hans var fullur af sundurleitu hvískri á
ný, hvískri sem var sársaukafullt bergmál hins endurfundna skarkala
heimsins. Hinn ljúfi möguleiki til samkomulags milli hans og leyndar-
dóma heimsins var nú ekki lengur fyrir hendi. Hvað hafði eiginlega
gerst? Hvers vegna hvarf sú hamingja sem hann hafði höndlað? Or-
skömmu áður hafði honum fundist svo einfalt að ganga á vit hinnar
óbreytanlegu þróunar: hvað hafði haldið í hann? Hann lokaði augun-
um og reyndi að komast aftur í algleymið sem svefninn hafði fært
honum skömmu áður og losað hann undan fáránleika hins daglega
amsturs. Umhverfis hann dró smám saman úr umferðarhávaðanum og
hann var rétt að sofna þegar hann fékk hugdettu sem hristi af honum
slenið. Það sem hann hafði skynjað sem örugga leið til að öðlast
hamingju, löngunin til að hverfa á vit ljóssins, var hreinn og hroðaleg-
ur misskilningur: þetta var merki um það að líkami hans væri að svíkja
hann, að hann væri hættur að berjast, búinn að gefast upp fyrir
dauðanum. Hann bar hönd upp að andlitinu, líkt og hann vildi skýla
99