Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Síða 57

þegar allt kom til alls plumað sig svona vel. Ég ákvað að hika ekkert við að skella því
á hann hvað þetta hefði hert hann vel og stælt, ef hann færi eitthvað að væla.
Hann bauð mér sæti inni á skrifstofunni sinni. Sjálfur settist hann ekki, en stóð við
skrifborðið sitt og horfði út um gluggann. Ég sagði ekki neitt. Hann hafði sjálfur valið
sviðið og mér fannst því sjálfgefið að hann ætti líka að eiga fyrstu setninguna.
— Ég vissi ekki að þú vissir, byrjaði hann og horfði áfram út um gluggann. Annars
hefði ég áreiðanlega lagst gegn því að krakkamir fengju þig hingað.
Ég ætlaði að fara að segja að ég hefði alltaf verið mjög mannglöggur, þekkti jafnvel
aftur allskyns aukapersónur úr löngu liðnum stórfylliríum og auðvitað hefði ég svo
sem oft hugsað til þess seinna á ævinni hvemig við fómm með hann.
TMM 1990:3
55