Barnablaðið - 27.12.2014, Blaðsíða 5

BARNABLAÐIÐ 5
Eigið þið kærustur?
Kertasníkir: Ég á nokkrar fyrr-
verandi, annars er Gluggagægir
duglegastur af okkur bræðrunum.
Stúfur: Nei, ég má ekkert vera að
þessu, það er nóg að gera.
Hvað langar ykkur í í jólagjöf?
Kertasníkir: Mig er farið að vanta
kertastjaka, ég á svo mörg kerti.
Væri til í að prófa einn finnskan
Iittala-kertastjaka.
Stúfur: Mig langar í gott teppi.
Helst svona ekta Álafossteppi.
Hvað finnst ykkur skemmtilegast
að gefa börnunum?
Kertasníkir: Ég hef mest gaman
af mandarínun-
um. Það er líka
svo góð lykt af
þeim.
Stúfur: Ég elska
að gefa Prins Póló.
Það er mitt uppáhald.
Hver er uppáhalds
jólasveinninn ykkar?
Kertasníkir: Nú,
ég sjálfur hef nú
oft verið talinn
vinsælastur enda
síðastur og
skemmtilegastur.
Stúfur: Tja, ég veit
nú ekki alveg með
það. En Askasleik-
ir er allavega sá
fyndnasti. Hann
reytir svoleiðis
af sér brandarana að við liggjum
oft í gólfinu af hlátri. Pabbi er
líka alltaf að trekkja hann í gang,
hann kann ótrúlegar sögur.
Eru þið á Facebook?
Kertasníkir: Nei, ertu frá þér?
Það ætti að banna þetta Face-
book-bull. Þetta tekur allan frítíma
frá fólki.
Stúfur: Ég skal nú alveg játa það
að ég stelst nú stundum þarna
inn. Netsambandið í Esjunni er nú
ekkert upp á marga fiska þannig
að sambandið er oft slæmt.
Reyndar hefur Bjúgnakrækir
eitthvað verið að þreifa fyrir sér
á Snapchat. Ég skil það apparat
reyndar ekki.
Hvernig eru jólin hjá ykkur?
Kertasníkir: Þau eru nú alltaf
voða svipuð. Á aðfangadags-
kvöld gera pabbi og mamma
voða góðan mat og við eigum
hátíðlega stund. Skemmtilegast
er að kveikja á öllum kertunum
í hellinum. Svo spilum við oftast
eitthvert skemmtilegt spil fram
eftir kvöldi.
Stúfur: Mér finnst skemmtileg-
ast á gamlárskvöld þegar allir
flugeldarnir springa. Það er svo
gott útsýni héðan úr fjallinu. Svo
hafa björgunarsveitirnar stundum
komið með einn fjölskyldupakka
til okkar í fjallið. Ef þið lítið upp í
Esju klukkan tólf á gamlárskvöld
gæti verið að þið sæjuð okkur
þegar við sprengjum.
Myndir/Ruth Örnólfs
Merking jólanna
Það er 12. desember og öll hús eru skreytt með jólaskrauti eða
ljósum. En eitt pínulítið hús stendur við enda bæjarins. Það er
ekki skreytt og ef nær er komið sést blika í litla ryðgaða jólakúlu
hangandi á veggnum. Í húsinu býr strákur sem heitir Aron. Aron
er 10 ára og á engin systkini en á tvo foreldra. Hann hafði búið
í stærra húsi en eftir að foreldrar hans
misstu vinnuna á síðasta ári fluttu þau í
minna hús.
Eitt kvöld þegar Aron sat fyrir utan og
lék sér með bein sem hann hafði fundið
á götunni heyrði hann foreldra sína öskra
um að þau hefðu ekki efni á því að halda
jól. Þá varð Aron skelkaður. „Engin jól,“
sagði hann við sjálfan sig, „Það þýðir
enginn bakstur, ekkert tré og verst af öllu
engir pakkar.“ Hann vissi að foreldrar
sínir væru fátækir eftir að hafa misst
vinnuna á síðasta ári. En hann vissi ekki
að staðan væri svona slæm. Aron hélt að
foreldrar hans hefðu allavega efni á því
að halda jól. En svo virtist ekki vera.
Aron var hræddur, hræddur um að hann myndi ekki geta haldið
nein jól þetta ár. Þegar hann var búinn að hugsa málið til enda
komst hann að niðurstöðu. Hann myndi fá sér vinnu og safna pen-
ing svo að hann og fjölskyldan hans myndu geta haldið jól. Þannig
að Aron ákvað að gerast bréfberi. Hann fór daginn eftir og sótti
um starfið. Þegar Aron frétti að hann hafði fengið starfið varð hann
glaður. Hann hafði aðeins meiri trú um að það myndu vera jól hjá
honum þetta ár. Þegar Aron kom heim til sín hljóp hann strax inn í
herbergið sitt og las yfir bréfberabæklinginn sinn sem yfirmaðurinn
hans lét hann fá þegar hann fékk starfið. „Regla eitt“ las hann lágt
upphátt af því að hann vildi ekki að foreldrar hans fréttu af þessu.
„Allir bréfberar eiga að vera komnir á fætur kl. 6.00 og vera búnir
að dreifa póstinum kl. 7.00,“ hélt Aron áfram „Þeir sem klára þetta
ekki á réttum tíma verða tafarlaust reknir,“ las Aron.
Það var kominn 21. desember og það var fyrsti vinnudagurinn
hjá honum. Þegar hann vaknaði hljóp hann út og leit á sólina. „Æ
nei,“ sagði Aron. „Sólin er hátt á lofti“, það þýðir að það er komið
hádegi. Ég hafði eitt tækifæri en ég klúðraði því,“ sagði Aron við
sjálfan sig. Hann var farinn að öskra, „eitt tækifæri, ég hafði eitt
tækifæri til að bjarga jólunum en ég klúðraði því“. Skömmu síðar
fékk hann bréf. Hann hafði verið rekinn. Þegar það var komið Þor-
láksmessukvöld var engin smákökulykt, ekkert tré og engir pakkar.
Daginn eftir var aðfangadagur en Aron var í engu jólaskapi.
Satt að segja var hann bara svolítið pirraður. Pirraður yfir því að
hann gat ekki bjargað jólunum fyrir sig og fjölskyldu sína. Þegar
það var að bresta á aðfangadagskvöld komu foreldrar Arons að
tala við hann. Þeir sögðu honum að þeir hefðu ekki nóg af pening-
um til að geta haldið jólin. Svo sagði Aron þeim hvað hann hefði
gert til að reyna að bjarga jólunum. Um kvöldmatarleytið borðuðu
þau súpu úr jurtum sem að mamma Arons hafði fundið úti. Þegar
þau voru búin að borða sátu þau í hring á gólfinu og fóru í flösku-
stút. Þá fattaði Aron að jólin snúast ekki bara um bakstur, tré,
pakka og fínan mat. Þau snúast um að vera með fjölskyldunni og
þeim sem maður elskar. Aron hefur aldrei upplifað betri jól. Af því
að á þessum jólum komst Aron að því hver raunveruleg merking
jólanna er.
Cecilía Rán Rúnarsdóttir, 11 ára.
JÓLASAGA
Cecelía Rán
Stúfur og Kertasníkir voru
á vélsleða þetta árið.
Benedikt og Júlíanna og
bræðurnir úr Esjunni.
Þrettándi var Kertasníkir,
-þá var tíðin köld,
ef ekki kom hann síðastur
á aðfangadagskvöld.
Hann elti litlu börnin,
sem brostu glöð og fín,
og trítluðu um bæinn
með tólgarkertin sín.
KERTASNÍKIR
„Mér
finnst
skemmtilegast á
gamlárskvöld þeg-
ar allir flugeldarn-
ir springa.“