Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Side 18

RÚNAR HELGl VIGNISSON
aðstoðað lögregluna. Eftir að ég fluttist til bæjarins spurðist ég fyrir
um þennan mann, honum voru aldrei send nein blóm. Loks var mér
bent á hann á balli. Hann hafði fengið sér ofurlítið neðan í því og var
hinn ræðnasti.
Ert þú sá djöfull? sagði hann. Það var ekki svefnfriður fyrir þér.
Ég hló og bauð honum sígarettu.
Salem vil ég ekki sjá, sagði hann og dró upp Camel. Salem er fyrir
kellingar, og setti hnefann í bringspalirnar á mér.
Þá rann upp fyrir mér að það reyktu allir í þessu dæmi. Þeir reyktu
Camel, hún Salem eins og ég, Salem Lights reyndar.
Það er þessu bölvuðu eitri að þakka að þú ert ekki ískaldur í
Pollinum, helvítið þitt, segir hann. Þarna vaknar maður um miðja nótt
á vaktinni í þessum andskotans bölvuðum slordalli, ekki við snörlið í
konunni, sem hefði verið illskárra, heldur við að pakkinn öskrar á
mann af öllum lífs og sálar kröftum: Reyk! Reyk! Svo maður skríður
fram úr og þrífur pakkafjandann, sem kallar nú af enn meiri krafti:
Reyk! Reyk! Maður kveikir í skjálfandi fingrum og í gegnum fyrsta
mökkinn sér maður grilla í máðan límmiðann: Við reykjum ekki hér!
og opnar þá helvítis kýraugað, stingur hausnum út eins og refur úr
greni. Heyrir þá þetta ekkisens útburðarvæl í svartri nóttinni líka, það
æpir á mann aftan úr skut, rétt eins og verið sé að hala inn fullt troll
af sæskrímslum. Heldurðu að það sé nú! Maður sogar að sér bölvaðan
Camelreykinn aftur og - þetta er ekki einleikið - enn heyrist þetta
fjárans væl aftan úr skut. Nei, þetta gengur ekki, segi ég þá, fleygi
rettunni í hafið og pakkaræflinum líka og skelli aftur lúgunni. Er í
þann mund að leggjast fyrir aftur, kominn hálfur niður á koddann,
þegar hnippt er í mig. Djöfullinn sjálfur! segi ég og stekk á fætur, gríp
farsímann og hringi upp á stöð, hendist um leið af stað og heyri
eitthvað sem líkist mási eða stunu þegar ég kem upp á dekk.
*
Hún sagði aftur á móti: Það hlýtur að hafa verið stunan, hátt og
langdregið hljóð í ætt við vein, sem stökkti honum á brott. Eða voru
það slög klukkunnar sem amma gaf mér eftir að afi drukknaði?
Hljóðin svo voveifleg, sagði gamla konan og vildi losna við gripinn.
Ég heyri ekkert lengi vel, ligg þarna óróleg og totta sígarettu. Seint og
16
TMM 1997:2