Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Blaðsíða 44
CHRISTA SCHMIDT
Ég sneri snældunni enn einu sinni, það var kominn hálfur annar klukku-
tími, en ekkert bólaði á verðinum. Hvaða hlutverk lékstu á sviði? Zoltan
svaraði mér, ég minnist þess líka að það gætti töluverðrar ástríðu í svarinu, en
ég hlustaði ekki á hann. Þegar tveir klukkutímar voru liðnir skipti ég enn
einu sinni um snældu, og hann sagði frá leiksýningum í Hamborg sem ég
kannaðist ekki við. Ég hafði heldur engan áhuga á þessum leikritum. Ég
horfði á hann, í huganum fóru myndir á kreik sem voru ekki í neinum
tengslum við það sem hann sagði, en mér tókst ekki að komast með honum
út úr þessum klefa, heldur ekki í huganum.
Ég horfði á hendurnar á honum. Hvers vegna kom hann við þennan bolla,
borðið, tóbakspakkann? Hann byrjaði aftur að teikna línur í loftið, ég fann
fyrir þeim á líkama mínum. Smellurinn í upptökutækinu, þriðja snældan,
enginn vörður.
í tvo klukkutíma var ég búin að sitja með honum við þetta borð og nú var
farið að líða á þann þriðja. Ég leit út í hornið næst dyrunum, fann fyrir
löngun til að taka mér stöðu með bumbuna upp að veggnum, stóð á fætur og
horfði á milli rimlanna út um gluggann. Zoltan sat kyrr og talaði. Hvenær
sem er gátu dyrnar opnast, en þær opnuðust ekki. Við vorum saman í
þessum klefa, ein og ótrufluð, eða skyldi vera fylgst með okkur?
Eru þeir með upptökuvél hérna? spurði ég og sneri mér að Zoltan. Nei, til
hvers, sagði hann og var aftur kominn á svið, án þess að mér væri ljóst, hvaða
hlutverk hann var að leika. Eftir stutta stund greip ég fram í fyrir honum. Má
ég fá mér einn reyk af sígarettunni þinni? Hann bauðst til að vefja eina fyrir
mig. Það get ég sjálf, sagði ég, það eru ekki nema nokkrir mánuðir frá því að
ég hætti. Ég skil, sagði hann, þá ættirðu að láta það eiga sig. Hann rétti mér
sígarettuna sína og vafði sér nýja. Ég fann fyrir notalegum svima og settist
aftur hjá honum. Hvað var að, var hann þá eftir allt saman munkur, eða setti
hann bumbuna mína fyrir sig. Honum mátti standa á sama um það, eigin-
lega mátti honum standa á sama um allt, sjö ár til viðbótar og svo lífs-
tíðarfangelsi, hvað þýddi það. Lífstíðarfangelsi eru átján ár, sagði hann, þegar
ég var búin að setja fjórðu snælduna í tækið. Ef ég er heppinn og haga mér vel
eru það ekki nema tólf. Sem sagt tæp tuttugu ár. Hann horfði í augun á mér
dágóða stund, en ég skildi augnaráðið ekki. Ætti ég að segja honum frá
draumnum mínum, þessum myndum sem alltaf koma aftur og aftur,
hvernig ég stend í eldhúsinu, á borðinu liggur brauðhnífurinn ffá Ikea, ég
sný mér við og finn fyrir honum á milli rifbeinanna að aftan. Maður sem ég
elska rekur hann á kaf í bakið á mér. Ég finn ekki fyrir sársauka, heldur
einungis því að þetta sé gott, þetta sé góður dauðdagi. í svefnrofunum kemur
mér í hug að þetta sé besti dauðdagi sem völ er á.
Ég sé Zoltan fyrir mér, hvernig hann situr við þetta borð og hlær. Hann
42
www.mm.is
TMM 1998:3