Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Blaðsíða 35
Úr Andránni (0ieblikket)
Smá-athugasemdir
Biblíutúlkun meðalmennskunnar
heldur áfram að túlka orð Krists þangað til hún fær sitt eigið andleysi
(hégóma) út úr þeim - og nú er hún, eftir að hafa leyst allan vanda, í
rónni og gerir orð Krists að sínum!
Það fer algerlega framhjá meðalmennskunni að við það rís nýr
vandi, sá vandi sem er eitt af því hlálegasta sem hugsast getur: að Guð
skuli hafa fceðst: að sannleikurinn skuli vera í heiminn borinn til þess
að mæla tóman hégóma: og auk þess nýr vandi, sá vandi, hvernig
megi skýra það að Kristur var krossfestur; því að í þessum heimi
hégómans er ekki siður að leggja dauðarefsingu við því að mæla tóm-
an hégóma, þannig að krossfesting Krists verður bæði óútskýranleg
og hlægileg, því að það er hlægilegt að vera krossfestur fyrir það eitt
að hafa mælt tóman hégóma.
Leikhúsið - kirkjan
Munurinn á leikhúsi og kirkjunni felst einkum í því að leikhúsið
gengst heiðarlega og einlæglega við því að vera það sem það er. En
kirkjan er hins vegar leikhús sem á allan hátt og óheiðarlega leitast
við að villa á sér heimildir.
Tökum dæmi. Á auglýsingaspjaldi leikhússins stendur alltaf skýr-
um stöfum: Peningamir fást ekki endurgreiddir. Kirkjuna, hennar
hátíðlega heilagleika, mundi hrylla við því hneykslanlega, svívirði-
lega athæfi að setja þetta beint yfir kirkjudyrnar eða láta prenta það
undir predikaralistanum á sunnudögum. En samt hryllir kirkjuna
ekki við því að hún skuli gæta þess enn betur en leikhúsið að pening-
arnir fáist ekki endurgreiddir.
Það er því lán að kirkjan skuli hafa leikhúsið við hlið sér, því að leik-
húsið er gámngi, í rauninni einhvers konar sannleiksvitni sem kem-
ur upp um leyndarmál: Það sem leikhúsið segir upphátt, það gerir
kirkjan í laumi.
TMM 2000:4
malogmenning.is
33