Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Blaðsíða 48
Úr Andránni (0ieblikket)
í „kristni“ eru allir kristnir. Pegar allir eru kristnir, er eo ipso
kristindómur Nýja testamentisins ekki til, meira að segja
óhugsandi.
Kristindómur Nýja testamentisins byggist á þeirri hugsun að það að
vera kristinn sé að trúa, að elska Guð í trássi við aðra. Jafnframt þvi
sem kristinn maður samkvæmt kristindómi Nýja testamentisins
verður að þola alla þá áreynslu, baráttu, kvöl sem fylgir þeirri kröfu
að deyja heiminum, að hata sjálfan sig o.s.frv. verður hann í ofanálag
að þjást fyrir það að vera andsnúinn öðrum mönnum, eins og segir í
Nýja testamentinu hvað eftir annað: að vera hataður af öðrum, að
vera ofsóttur, að þjást fyrir kenninguna o.s.frv.
í „kristni“ erum við öll kristin - andstæðan við aðra er sem sagt úr
sögunni. í útþynntri merkingu hafa allir verið kristnaðir og allt gert
kristilegt - og þannig lifum við (undir nafninu kristindómur) í
heiðni. Menn hafa ekki þorað að sýna mótþróa og rísa gegn kristin-
dóminum opinskátt, nei, menn hafa af hræsni og hrekkvísi lagt hann
niður með því að falsa skilgreininguna á því að vera kristinn.
Það er um þetta sem ég segi að það sé: 1) kristilegt sakamál, 2) það
að leika kristindóm, 3) það að hafa Guð að fífli.
Hverja stund sem þetta viðgengst er ekkert lát á glæpnum. Á
hverjum sunnudegi er haldin guðsþjónusta á þennan hátt, er kristin-
dómur leikinn og Guð hafður að fífli. Hver sem tekur þátt í þessu,
þátt í því að leika kristindóm, að hafa Guð að fífli, er flæktur í kristi-
legt sakamál.
Já, ó Guð, ef engin eilífð væri: Þá mundir þú, Guð sannleikans
hafa sagt mestu ósannindi sem sögð hefðu verið í heiminum: Vaðið
ekki í villu, Guð lætur ekki að sér hæða.
Kristján Ámason þýddi.
46
malogmenning. is
TMM 2000:4