Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Síða 66

ÞÓRBERGUR ÞÓRÐARSON
að sést hafi hér á landi. Það var marmennill, þ.e. sjóskrímsli í manns-
mynd, í nútíðarmáli oft afbakað í marbendill.
Ennþá merkilegri þykir mér þó önnur frétt frá Rússíá. Hana segir
fréttaritari New York Times, sem dvalizt hefur langdvölum þar eystra,
aldraður maður í miklu áliti. Hann segir, að pólitískir leiðtogar í Ráð-
stjórnarríkjunum séu farnir að hafa þungar áhyggjur út af því, að
toppvísindamenn þar í landi sé farið að gruna, að andlegt afl standi
bak við tilveruna.
Merkilegast af öllu þaðan að austan þykir mér þó þetta, sem sagt er
frá í Soviet Union, nr. 145,1962: Rússneskum vísindamanni, Semyon
Kirlian og konu hans Valentinu hefur tekist með hjálp hátíðnigeisla að
ná myndum af hinum ósýnilega geislabaug, sem umlykur allar lifandi
verur og alla „dauða“ hluti. Þarna opnaðist þeim furðulegt útsýni, sem
þau segja, að enginn vísindamaður hefði haft hugmynd um að væri til
allt til þessa. Þau eru í nokkuri óvissu um, hvað þau eigi að kalla þetta
undur, en kalla það til bráðabirgða „lifandi raffnagn“. Fleiri vísinda-
menn í Ráðstjórnarríkjunum hafa sannprófað þetta. Þarna er með
öðrum orðum fundin „áran“, það er ósýnilegt geislaútstreymi ffá
mönnum, dýrum, jurtum og einnig „dauðum“ hlutum, sem dul-
skyggnir menn hafa sagt frá og lýst greinilega. N ú eiga þessir rússnesku
vísindamenn aðeins eftir eitt stutt skref til að geta Ijósmyndað fram-
liðið fólk. Sagði ég þetta ekki fyrir í Kompaníinu? Það er hægur vandi
að segja fyrir óorðna hluti, ef manni er gefin sú gáfa, af heiminum fýr-
irlitin, að geta hugsað eins og nýfæddur kálfur.
Margrét er öðru hverju að sjá sýnir. Seint í vetur sá hún hvítklæddan
mann ganga eldhratt inn ganginn í íbúð okkar og hverfa inn í svefn-
herbergið, en hún var þá stödd í eldhúsinu. Þetta var seint um kvöld.
Eitt kvöld fyrir skömmu sat Margrét á innvirðulegu tali við frú Mál-
fríði í vesturstofunni. Málfríður sat í stólnum, sem þú varst vön að sitja
í, en Margrét á stólnum í horninu. Þá sér hún allt í einu, að reykjareim-
ur stendur upp úr litla borðinu á milli þeirra, eins og ryki úr sígarettu,
en þar var engin sígaretta með eldi í. Margrét margþreifaði og strauk
um borðið. Þar var enginn hlutur, sem rokið gæti úr, og þó hélt áfram
að rjúka. Á þetta horfði Margrét í einar tíu mínútur. Þá hvarf reykur-
inn. Málfríður gat ekki séð hann, hvernig sem hún horfði. Það sannar,
að reykurinn var „yfirnáttúrlegs“ eðlis.
Fyrir skömmu gerðist hér í íbúðinni mjög notalegt almættisverk.
64
malogmenning.is
TMM 2000:4