Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Qupperneq 72

Rúnar Helgi Vignisson
Safngripir
Ég ákvað að fara vesturleiðina, þræða byggðina, svona til að setja mig í
samhengi aftur. Eftir því sem norðar dró varð sviðið kunnuglegra og
ekki laust við að þyrmdi yfir mig þegar mér varð smám saman ljóst
hvað ég var að takast á hendur. Hvað var þrjátíu og þriggja ára kona,
nýskilin og nýkomin frá námi í San Francisco að vilja í þennan ein-
angraða landshluta aftur? Ætlaði hún virkilega að taka sér bólfestu á
þessum útkjálka?
Það er nú tónlistarskóli þarna, sögðu vinirnir þegar kom að kveðju-
stundinni. Líka gallerí. Já og líflegt leikfélag.
Ekki gleyma byggðasafninu, sagði ég. Gömlu húsunum sem ég á að
búa í.
Brunnu þau ekki?
Nei, þú hlýtur að vera að rugla við kirkjuna, hún sviðnaði öll að inn-
an í fyrra. En gömlu húsin í Neðsta hafa verið gerð upp.
Hugsa sér, við sláum tvær flugur í einu höggi ef við komum í heim-
sókn.
Þegar, leiðrétti ég og fékk vandræðaleg bros að launum.
Ég hafði verið ífámunalega dauf í dálkinn áður en þetta kom til, ekki
bara í nokkra daga, heldur vikum saman, hélt það væri atvinnuleysið.
Það hafði jafhvel hvarflað að mér að ég væri komin með banvænan sjúk-
dóm, enda var engu líkara en ég væri farin að sjá sýnir; hvað eftir annað
birtist mér skeggjaður maður, frernur forn, en hvarf jafnóðum. Svo kom
þessi auglýsing í Mogganum og ég ákvað að sækja um þótt það yrði mitt
síðasta verk. Eitthvert lífsmark hljóta mínir gömlu sveitungar að hafa
séð með mér, því ég var köfluð í viðtal og fékk síðan starfið.
Það var dumbungur í því bili sem ég ók út úr borginni. Vel við hæfi,
hugsaði ég, hvað ætli sé varið í að vera þar sem allir hinir eru. Svo var ég
farin að snúa stýrinu, eða stýrið að snúa mér, eins og bíllinn væri meiri
hópsál en ég og ætlaði að taka af mér ráðin. Það hafði sprungið að
70
malogmenning.is
TMM 2000:4