Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Síða 118

ETHAN COEN
Ég vaknaði í svitabaði. Hvítt. Allsstaðar hvítt. Hvítklædd kona brosti
niður til mín.
Spítali.
Það var þögn í herberginu - dauðaþögn; allt umhverfishljóð háfði
verið sogað í burtu. Ég snerti hægra eyrað og fann aðeins þykkar sára-
umbúðir sem voru plástraðar við hausinn á mér. Við snertinguna kom
ógurlegur sársauki.
Þrjóturinn. Beit það allt af. Ég hafði skotið hann, misst meðvitund
og farið ... í drauminn. Lestarstöð. Glamur. Bergmál. Og nú ...
Ég þurrkaði svitann úr augunum.
Hjúkrunarkonan hreyfði varirnar en dauð stofan gleypti allt hljóð.
Það virtst ekki angra hana. Því skyldi það angra mig? Ég leit upp í loft-
ið. Flísar með óteljandi litlum götum. Hversu mörg göt í öllu loftinu?
Gataloftinu. Öllu loftinu.
Það heyrðist ekkert þegar ég öskraði.
Ég öskraði aftur, en stofan drakk í sig röddina.
Eitthvað blautt og loðið kom við handlegginn á mér.
Bara hjúkrunarkonan að væta handlegginn með bómull. Ég hafði
ekki heyrt hana koma. Fyrir aftan hana undirbjó læknir sprautu. Þau
ætluðu að þagga niður í mér aftur.
Hjúkrunarkonan virtist hrædd. Hvers vegna? Ég hefði aldrei meitt
hana. Ég léti engan komast upp með að meiða hana. Mjúkt andlit
hennar hvarf á bak við síða ljósa lokka. Ég sá uppundir hana þar sem
hún sat og hélt handleggnum á mér. Mjaðmirnar voru þéttar en blíðar.
Þar væri hægt að lifa góðu lífi. Ég horfði á mjaðmirnar og grét. Ég grét
hljóðlaust.
Þau ætluðu að senda mig aftur í drauminn. En ég vildi vera vakandi,
hérna með henni. Ég vildi að hún hneppti frá sér sloppnum og þrýsti
mér að barmi sér, læknaði mig, hvíslaði í eyra mér. Mig langaði að
finna heitan andardrátt hennar og heyra hana hvísla í eyrað á mér.
„Gifstu mér!“ öskraði ég á hana. „Gifstu mér! Gifstu mér!“
Læknirinn kýldi mig.
Hjúkrunarkonan hneppti ekki frá sér búningnum. Hún þrýsti mér
ekki að barmi sér. Og ég hafði ekkert eyra sem hún gat hvíslað í.
Höfuðið á mér lak niður.
Hugsanir reyndu að brjótast upp á yfirborðið, börðust um á hæl og
hnakka. Hvernig kæmi eyrnastæðið til með að líta út þegar umbúð-
116
malogmenning.is
TMM 2000:4