Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Page 120
ETHAN COEN
Ég krýp.
Hann réttir út höndina og strýkur á mér hárið. Ég lít aftur. Kardínál-
arnir þrír standa með spenntar greipar og lúta höfði. Hræsnarar! Eins
og þeir vissu ekki!
„Sonur...“
Þeir eru bara fleiri núna, fleiri en þrír. Basilíkan er full af þeim, haf-
sjór af lútandi höfðum. Kardínálar. Hræsnarar! Monsignorar.
Hræsnarar! Biskupar, erkibiskupar, prelátar, munkar - heil hersveit
hræsnara, óþrjótandi uppskera, hátíðlegur aragrúi ævintýralegra
höfuðfata.
„Ég er Lúterstrúar“ - segi ég brostinni röddu - „fæddur í
Fargo-Moorhead.“
„Sonur...“ Hann réttir handarbakið upp að andliti mínu. „Þú mátt
kyssa hring vorn.“ Óhemju stór signethringur. Ég hef séð þetta áður.
Ég hef séð þennan hring. Ég á eftir að sjá hann hundrað sinnum aftur
áður en ég dey.
Ég hörfa - ekki nógu fljótt.
Þegar vatnsgusan sprautast úr hringnum, beint í augað á mér, hlær
páfinn með sjálfum sér.
Guðsmennirnir taka bakföll.
Og öskra.
Mér var heitt í framan. Ég hreyfði höfuðið, dofinn. Ennþá heitt. Ég
opnaði augun.
Sólarljós streymdi inn um gluggann. Það var ennþá hljótt í hvítu
stofunni, hljóðara en hljótt.
Ég sagði, án þess að vita hvort ég sagði það upphátt: „Ég er
heyrnarlaus.“
Læknirinn, sem sat við hliðina á rúminu með minnisbók í kjölt-
unni, kinkaði kolli.
Ég fann röddina koma upp hálsinn á mér: „Hvers vegna? Hvers
vegna? Þorparinn í sundinu náði bara öðru eyranu.“
Læknirinn skrifaði í minnisbókina og rétti mér hana. „Ekkert líf-
fræðilegt að vinstra eyranu þínu. Sálfræðilegt heyrnarleysi. Sjúkleg
viðbrögð. Ekki óalgengt eftir mikla líkamlega áverka.“
Hann heyrði þó í mér.
Ég leit í kringum mig í stofunni. Hvíthærður gamall gaur lá í rúm-
118
malogmenning.is
TMM 2000:4