Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Page 121

MEÐ ELD t ÆÐUM
inu við hliðina. Hendur hans skulfu. Einn góður hnerri færi með hann
yfir móðuna miklu.
Læknirinn snerti handlegginn á mér og sýndi mér minnisbókina:
„Þetta er hr. Levant. Hann var einu sinni mikils metinn kaupsýslu-
maður.“ Læknirinn brosti.
„Hvar er hjúkrunarkonan?“
Læknirinn leit á mig með skrýtnum svip. Svo skrifaði hann: „Hún
bað um að vera flutt á aðra deild.“
Hah!
Ég spurði: „verð ég að læra að lesa blindraletur?“
Hann hristi höfuðið. Auðvitað ekki.
Ég les ekki það mikið hvort eð er.
Tveir lögreglumenn voru í stofunni. Þeir sýndu mér lögreglumerkin
sín. Þeir skrifuðu spurningar um þrjótinn. Þeir spurðu mig hvort ég
hefði verið að vinna að máli, þannig að þeir hljóta að hafa farið í gegn-
um dótið mitt og fundið einkaspæjaraleyfið. Ég sagðist ekki hafa verið
með mál, ég hefði aldrei séð gaurinn áður. Þeir skrifuðu að hann hefði
heitið Johnny Marchetta, og að hann hefði verið einn af fylgisveinum
Ray Scalese. Ég vissi ekkert af þessu fyrir. Ég gat ekkert sagt þeim og
þeim var nokkuð sama; eyrnamissirinn réttlætti dráp mannsins full-
komlega. Þeir spurðu mig hvort ég hefði hugmynd um hvers vegna
hann hefði bitið það af. Ég sagðist ekkert vita, sem var satt á þeim tíma.
Ég vissi ekki þá að þetta var eitthvað í Marchetta-blóðinu.
Læknirinn gat ekki sagt mér hversu lengi heyrnarleysið myndi vara.
Hægra eyrað var úr sögunni, en heyrnarleysið á vinstra eyranu var
andlegt, og um hugarástand er aldrei hægt að spá. Þegar hann útskrif-
aði mig ráðlagði hann mér að fara í táknmálstíma. Handapat. Ekki
smuga. Það var nógu slæmt að ég heyrði ekki sjálfan mig tala. Allt það
heyrnarlausa fólk sem ég hef heyrt í hljómar eins og Gomer Pyle á ró-
andi. Læknirinn lét mig fá nafn á sálfræðingi sem hann sagði að gæti
kannski hjálpað mér að fá heyrnina aftur. Einmitt. Líklega mágur
hans. Ég var bara ánægður með að losna af biðstofu dauðans.
Ég horfði mikið á sjónvarp. Hápunktur dagsins var þegar helstu fréttir
birtust í ramma með stikkorðum á skjánum. Ég fór í langar göngu-
ferðir í garðinum. Þegar ég sá að fólk starði á mig vissi ég að ég hefði
TMM 2000:4
malogmenning.is
119