Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Page 124

ETHAN COEN
Gluggatjöldin feyktust út um gluggann. Gegnumtrekkur. Ég leit við
og sá að dyrnar voru opnar. Feita konan stóð í gættinni og hreyfði var-
irnar. Á því hvernig stríkkaði á hálsinum á henni og hvernig hún
beygði sig fram sá ég að hún var að öskra. Svo fór hún aftur og hurðar-
skellurinn var nógu öflugur til að skekja gólfið. „Sömuleiðis, elskan,“
æpti ég. Sumt fólk hefur enga samúð með fötluðum. Ég átti von á betri
meðferð frá henni, þar sem hún var engin fegurðardís sjálf.
Seinni partinn þennan dag fór ég í síðasta skipti til sálfræðingsins.
Ég lá í sófanum og var að segja honum frá því þegar ég drukknaði
næstum því í Muscatatuck-ánni þegar ég var átta ára. Ég vissi ekki
hvort hann þekkti til á Fargo-svæðinu. Ég sneri mér við til að spyrja
hann.
Hann sat í skrifborðsstólnum með fæturna uppi á skrifborði og hló
og talaði í símann.
„Hei.“
Þegar hann sá mig kipptist hann við, settist upp og þrýsti símtólinu
fast upp að sér. Hann sleppti því og spennti greipar á skrifborðinu.
Hann leit niður á hendurnar á sér og svo aftur á mig. Hann brosti.
Hvað hafði hann verið lengi í símanum í þessum tíma? Hve lengi í
öllum tímunum? Helminginn? Meira en helming? Allan tímann?
Ég stóð upp, hægt, og gekk yfir að borðinu hans. Ég hlýt að hafa litið
út eins og brjálæðingur. Guð veit að þannig leið mér. Bros sálfræðings-
ins hvarf af andlitinu og hann fálmaði í kringum sig á borðinu. Hann
tók upp skýrsluna mína og fór að skoða hana. Hann leit snöggt á mig.
Hann hefur líklega verið að reyna að hugsa um hvað hann ætti að gera.
Hann þóttist vera niðursokkinn í lestur skýrslunnar. Hann setti stút á
varirnar, horfði á skýrsluna og brosti síðan heimskulega til mín.
Þegar ég rétti út höndina vék hann sér undan eins og hann héldi að
ég ætlaði að gefa honum einn vel útilátinn á trompetinn, en ég gerði
það ekki. Ég reif skýrsluna úr höndunum á honum. Inni í möppunni
var eitt blað þar sem nafnið Victor Strang var vélritað efst á síðuna. Þar
fyrir neðan hafði hann skrifað eigin hendi „heyrnarlaus.“ Á miðri
blaðsíðunni var lítil teikning af bjálkakofa og Óla prik, sem stóð fyrir
framan kofann, og þar fýrir neðan hafði verið skrifað í flýti: „Drykkir.
Miriam. 8.45.“
Það var allt og sumt. Öll skýrslan um mig.
Þú heldur kannski að ég hafi ekki brjálast.
122
malogmenning. is
TMM 2000:4