Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Blaðsíða 125

MEÐ ELD í ÆÐUM
Ég kallaði hann öllum illum nöfnum. Þegar ég varð uppiskroppa
með nöfn fór ég að öskra. Þegar ég varð of hás til að öskra velti ég borð-
inu hans um koll, sem var langt frá því að vera auðvelt, trúið mér. En
það fyndna var hvernig hann sat bara í stólnum og starði á pípuna sína,
kipptist við, en horfði aldrei á mig, eins og hann héldi að ef hann
horfði ekki á mig myndi ég ekki buffa hann. Ef það var það sem hann
hélt, þá gekk það eftir. Ég snerti aldrei gaurinn. Ég bara sparkaði
nokkrum sinnum í borðið og stormaði út. Móttökudaman hans hafði
staðið í dyrunum og æpt eitthvað á mig. Hún var fljót að víkja úr dyra-
gættinni þegar ég gekk út.
Þetta var versti dagur lífs míns fram að þessu. Ég hringdi í neytenda-
samtök til að segja þeim ffá því hvernig ég var hafður að fífli. Ég veit
ekki hvort þau gerðu nokkuð í sambandi við þennan gaur. Ég veit ekki
einu sinni hvort þau svöruðu í símann.
Guð, hvað tíminn leið hægt.
Ég vildi ekki að atvikið með feitu konuna endurtæki sig þannig að ég
hringdi í skiltamálara og bað hann að skrifa heyrnarskertur á gler-
hurðina á milli orðanna Victor Strang og einkaspæjari. Ég keypti mér
símsvara og tók upp skilaboð. „Þetta er Victor Strang. Ritarinn minn
er ekki við eins og er og ég er heyrnarlaus í óákveðinn tíma. Þú getur
komið og talað við mig á skrifstofunni eða skilið eftir skilaboð eftir að
hljóðmerkið heyrist. Ritarinn minn skrifar þau síðan niður fyrir mig
þegar hún kemur aftur.“ Ég gaf skúringarkonunni tuttugu dollara fyr-
ir að hlusta eftir skilaboðum á hverju kvöldi.
Með peningunum sem ég borgaði henni, og fjögurhundruð og átta-
tíu dölunum sem ég borgaði sálffæðingnum, og fjörutíu fyrir skilta-
málarann, og sjötíuogfímm fyrir símsvarann, svo ekki sé minnst á sex
hundruð dollarana fyrir sjúkrahúsvistina, hafði þetta eyrnarugl kost-
að mig dágóða summu. Mér datt í hug að lögsækja dánarbú Johnny
Marchetta, en ég efaðist um að hann ætti dánarbú. Þó svo væri myndi
lögfræðingurinn minn örugglega svindla á mér. Því ekki, ég var nú
einu sinni heyrnarlaus.
Heiðarleiki í auglýsingum lokkaði fjandakornið ekki kúnnana. Eft ir
tveggja vikna bið sá ég að ég gæti verið þakklátur fyrir hvað sem var.
Hvers konar kúnna fékk ég svo að lokum? Þýskan fjárhund sem leiddi
vitleysing með sólgleraugu í taumi.
TMM 2000:4
malogmenning.is
123