Breiðholtsblaðið - 01.04.2006, Side 4

APRÍL 20064 Breiðholtsblaðið
V I Ð T A L I Ð
Á fjórða tug handbolta manna
spila sem atvinnumenn nú með
erlendum liðum víðsvegar um
heiminn. Einn þeirra er Breið-
hyltingurinn Einar Hólmgeirs-
son sem spilar sem atvinnumað-
ur með Grosswallstad í Þýska-
landi. Hann segir að nú spili 15
Íslendingar í þýsku úrvalsdeild-
inni í handbolta. Þjóðverja sæk-
ist eftir Íslendingum til starfa.
„Ég held að þeir líti á Íslendinga
sem metnaðarfulla og sam-
viskusama og gott vinnuafl að
þessu leyti ef þannig má komast
að orði. Íslendingarnir hafa
reynst þýsku félögunum vel. Ég
held að það sé aðalástæðan
hverju margir eru að spila þar
núna. Ég lít á þetta bæði sem
leik og starf. Það er auðvitað
ekkert annað en forréttindi að
fást við það sem manni þykir
gaman að og að geta sameinað
vinnu og aðaláhugamál sitt. En
þetta hefur vissulega verið löng
og ströng leið,“ segir Einar sem
settist niður með tíðindamanni
og Hólmgeiri Einarssyni föður
sínum á sunnudagssíðdegi þegar
hann var staddur hér heima fyr-
ir skömmu. Íþróttamálin og
„heimabærinn“ þeirra Breið-
holtið urðu fljótt að umtalsefni.
Hvatning og
umhyggjusemi
Einar kveðst ekki fæddur inn í
handboltann en uppeldisáhrifin
hafi engu að síður mikið að segja
þegar menn ákveða að leggja
íþróttaiðkun á atvinnustigi fyrir
sig. Fjölskyldur íþróttafólks og sá
stuðningur sem þær geti veitt og
veiti eigi jafnan stóran hluta að
máli. „Þannig er það í mínu tilviki.
Pabbi var ekki einungis að hvetja
mig og okkur systkini í boltanum
heldur fylgdi hann manni fast eft-
ir. Hann var með mér helgi eftir
helgi og ár eftir ár út um allt land
þar sem maður var að spila allt
frá því að ég var strákur. Maður
gerði sér ekki grein fyrir því þá
hversu mikla þýðingu það hafið
en þetta uppeldi hefur svo sann-
arlega skilað sér seinna.“ Var
þetta strangt uppeldi hjá „gamla“
manninum? „Kannski fannst
manni það á þeim tíma en þetta
var fyrst og fremst hvetjandi upp-
eldi þar sem hvatning og um-
hyggjusemi fór saman. Ég sá
marga krakka byrja í handboltan-
um en ef foreldrarnir höfðu ekki
áhuga á því sem þau voru að gera
þá flosnuðu þau oftast upp og
hættu. Þetta er svo krefjandi við-
fangsefni, að minnsta kosti ef
maður ætlar að ná atvinnu-
mennsku að nauðsynlegt er að
fjölskylda manns standi vel sam-
an. Það eru mörg handtök í þessu
sambandi og ég held að þótt faðir
minn hafi barist eins og ljón að
bak við okkur systkinin þá sé
hlutur móður okkar engu minni ef
allt er talið. Stöðug íþróttaiðkun
kemur líka niður á heimilishald-
inu. Þrjár íþróttatöskur fullar af
óhreinum fatnaði á hverjum degi
eru umtalsverð viðbót við þvotta
af venjulegu heimili. Svona til
þess að eitthvað sé nefnt. Þannig
verður þetta fjölskylduíþrótt og
það er líka nauðsynlegt ef góður
árangur á að nást. Hvatningin
verðu að koma fram í ýmsum
myndum.“
Mikil en skemmtileg
vinna
Hólmgeir tekur undir þessi orð
sonar síns og segir gríðarlega
mikilvægt atriði að foreldrarnir
standi saman, standi að baki
börnum sínum og séu tilbúnir til
þess að grípa inn í ef eitthvað
kemur upp á, taka á hlutunum og
vinna með þeim. „Þá á ég við að
fara ekki að vinna fyrir þau held-
ur að vinna með þeim þannig að
þau séu sjálf þátttakendur í úr-
lausnunum en ekki aðeins þiggj-
endur. Þá finna þau sjálf að þau
eru einhvers virði. Þetta er auð-
vitað ekki launað starf að öðru
leyti en því að sjá árangur krakk-
anna en það geta líka verði bestu
launin. Auðvitað eru ekki allir á
sama máli um þetta og ég kynnt-
ist því að mönnum fannst ég vera
vitlaus að eyða flestum helgum í
að eltast við krakkana. Ég var
með þau öll þrjú í handboltanum
og stundum voru þau öll að
keppa yfir sömu helgina. Öll
þurftu þau að fá að éta á ákveðn-
um tímum og annað sem púsla
þurfti saman. Þegar kunningjarnir
voru að spyrja mig í hverslags
bull maður væri búinn að koma
sér í svaraði ég því til að ég vildi
þetta heldur en vera að eltast við
þau niður á Hlemmi. Oft var þetta
mikil vinna en hún var líka
skemmtileg.“ - Varstu ekki sjálfur
dálítið ofvirkur í þessu? „Jú jú -
það má eflaust segja það. Ég hefði
trúlega verið settur á ritalín ef
það hefði verið til þegar ég var
ungur en sem betur fór þá þekkt-
ist ekki að dempa börn niður með
þeim hætti,“ segir Hólmgeir og
hlær. „Íþróttaáhuginn kom í stað-
inn og virkaði held ég mörgum
sinnum betur en einhver meðferð
hefði gert. Eflaust hjálpar lyfjagjöf
mjög virkum einstaklingum í ein-
hverjum tilvikum og ég ætla ekk-
ert að gera lítið úr henni sé það
unnið samkvæmt læknisráði en
ég held að hún geti verið dálítið
einnota eins og svo margt annað
sem á að bjarga heiminum. Við
verðum líka að horfa eftir þeim
möguleikum sem eru fyrir hendi
og styðja þá og styrkja eins og við
getum og þar leika íþróttirnar
stórt hlutverk.“ - Varst þú sjálfur í
handbolta á yngri árum? „Ég var
nú mest í glasalyftingunum,“ segir
Hólmgeir af alkunnri gamansemi
„en þær voru aldrei lögleiddar
sem íþróttagrein.“ Hann vill ekki
gera mikið úr íþróttaiðkun sinni
þótt fáum dyljist að hann er mað-
urinn að baki velgengni barna
sinna á íþróttasviðinu sem öll eru
spila handbolta enn í dag. „Ég var
nokkuð í fótbolta fyrr á árum og
hef alltaf verið mikill áhugamaður
um íþróttir og unnið mikið með
krökkunum í kringum íþrótta-
starfið og reynt að vera til stað-
ar.“ Hólmgeir kveðst alltaf fremur
hafa litið á vinnu sína að íþrótta-
málum sem forvarnarstarf en að
hann væri að búa til atvinnufólk í
íþróttum.
Gæti hugsað mér að spila
næsta áratuginn
Einar er búinn að spila í 20
mánuði í Þýskalandi. Hann kveðst
stefna á að vera þar alla vega tvö
ár í viðbót og helst lengur. Hann
neitar því ekki að hann gæti hugs-
að sér að starfa við handboltann
næsta áratuginn. Hann er 24 ára í
dag og segir menn geta endst í
þessu fram um 35 ára aldurinn en
tæplega mikið lengur. Og þá
vaknar spurningin um hvernig
hafi verið að stunda nám með
þessari miklu íþróttaiðkun. Einar
gerir lítið úr að það hafi verið
erfitt. Hann var búinn með eitt ár
í Kennaraháskólanum þegar hann
fór utan. Hann varð þá að gera
hlé á námi en býr sig nú undir að
hefja fjarnám við Íþróttakademí-
una í Reykjanesbæ. „Það er verið
að fara af stað með fjarnám á
þeirra vegum og ég ætla að not-
færa mér þá möguleika sem það
býður uppá. Með því móti get ég
stundað nám jafnframt atvinnu-
mennskunni sem annars væri
örðugt eða nánast útilokað. Ég
ætla alla vega að byrja og sjá til
hvernig gengur að tengja þetta
saman.
Góð blanda
Fjölskylda Einars er úr Skaga-
firði og hann var á níunda ári þeg-
ar hún fluttist suður og settist að
í Breiðholtinu. „Við erum alveg
hreinræktaðir Skagfirðingar,“
segja feðgarnir nánast samhljóma
og eru greinilega stoltir af norð-
lenskum uppruna sínu. En eru
Skagfirðingar öðruvísi en annað
fólk? „Já - þeir eru skemmtilegri,“
svarar Hólmgeir að bragði og
bætir því við að blanda af Skag-
firðingi og Breiðholtsbúa sé sér-
staklega skemmtileg. „Ég held að
þeir blandist betur saman en aðr-
ir Skagfirðingarnir og Breiðhylt-
ingarnir og útkoman er líka af-
skaplega góð blanda Þótt ég sé
stoltur af því að vera Skagfirðing-
ur þá er ég ekki síður stoltur af
því að búa í Breiðholtinu. Við
fluttum suður fyrir 17 árum og
höfum alltaf búið í Breiðholtinu,
viljum hvergi annarsstaðar vera.“
Hvað dró ykkur suður. Var verið
að fylgja straumnum af lands-
byggðinni eða eitthvað annað?
„Gettoið maður,“ segir Hólmgeir
að bragði og hlær. „Nei - án alls
gamans þá áttum við orðið þrjú
börn og það átti ef til vill sinn
þátt í að við völdum að setjast að
í Breiðholtinu. Og sjáum ekki eftir
því. Það hefur verið gott að ala
börnin upp og ég held að Breið-
holtið sé um margt fjöl-
skylduvænt og ekki síst barnvænt
hverfi. Nú er þetta líka orðin
miðja höfuðborgarsvæðisins.
Hún er alltaf að færast til austurs
með vaxandi byggð og svo er
þetta stærsta hverfið.“
Frjáls og örugg í
Bökkunum
Einar segir að það hafi verið
Forréttindi að alast upp í íþróttaumhverfi
Feðgarnir Hólmgeir Einarsson íþróttafrömuður í Breiðholtinu og Einar Hólmgeirsson handboltamaður.